Ποίημα του Λάζαρου Μαύρου

Σ’ Α Υ Τ Ο ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ακουμπά
σύμπας ο αδούλωτος Ελληνισμός.

Σ’ αυτό το φέρετρο αποθέτει ο Ελληνισμός
τα άνθη της απέραντης ευγνωμοσύνης του.

Για τον αθλοφόρο της
εθνικής αξιοπρέπειας.

Και απ’ αυτό το φέρετρο
παραλαμβάνει ο Ελληνισμός
την προαιώνια εθνική σκυτάλη
του πατριωτικού καθήκοντος.
Διασωθείσα από άξιο σκυταλοδρόμο.
Σε πολύ δύσκολους καιρούς, καλώς αθλήσαντα.

Μ Ε ΤΙΜΗ,
με υπερηφάνεια,
με ευγνωμοσύνη,
οι αδούλωτες Ελληνίδες και Έλληνες της Κύπρου,
της Ελλάδας, της Διασποράς,
κατευοδώνουν τον τελευτήσαντα ηγέτη
του νεότερου ΟΧΙ της εθνικής αντίστασης,
Τάσσο Παπαδόπουλο.

Σ Τ Η Ν αντίπερα όχθη της Αχερουσίας,
τον υποδέχονται με κότινο αιωνιότητας,
όλες εκείνες οι στρατιές
που διά μέσου των ελληνικών χιλιετιών,
από το χρέος μη κινούντες
και ριψάσπιδες μη γενόμενοι,
έκαστος με το δικό του ΟΧΙ
στις επάλξεις της εποχής του,
σμίλεψαν, ανεξίτηλη ες αεί,
στο πεντελικό μάρμαρο όλων των γενεών,
τη «μυστική συνταγή» επιβίωσης του έθνους:

Εύδαιμον το Ελεύθερον
το δ’ Ελεύθερον το Εύψυχον κρίναντες!

Σ Τ Ο ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ τέταρτο έτος
της συνεχιζόμενης τουρκικής
σκλαβιάς της μισής πατρίδας,
πέθανε χθες ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

«Ηχήστε οι σάλπιγγες…
Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα
πέρα ως πέρα…
Βόγκα Παιάνα!
Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς
ξεδιπλωθείτε στον αέρα»…

Σ’ αυτό το φέρετρο
ακουμπά ο Ελληνισμός.
Ο αδούλωτος Ελληνισμός.

Αισθανόμενος
μέγα το χρέος
και κατεπείγον,
περισσότερα χέρια,
άξια, πρόθυμα και ικανά
να σηκώσουν τη σκυτάλη
που κατέλιπε
ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

– Για να μην καταντήσουμε η τελευταία γενιά των Ελλήνων στην Κύπρο!

Λάζ. Α. Μαύρος
13 – 12 – 2008