Γιώργος Τριπολιτσιώτης

              Στο προηγούμενο άρθρο έγραψα ότι με τη θεσμοθέτηση των εισοδηματικών κριτηρίων άλλαξε ο τρόπος υποστήριξης των οικογενειών από την πολιτεία, διότι τα παιδιά δεν αντιμετωπίζονται πλέον ισότιμα, αλλά με οικονομικούς όρους, εφόσον υπάρχει αναλογία των διάφορων προνομίων του κοινωνικού κράτους με το δηλωμένο εισόδημα. Στο άρθρο υποστήριξα την άποψη πως η αναλογία μεταξύ του εισοδήματος και των παροχών αποτελεί το κυριότερο αντικίνητρο για την τεκνογονία, διότι το ύψος του εισοδήματος για την λήψη επιδομάτων έχει μειωθεί τόσο πολύ, που η πλειοψηφία των εργαζομένων γονέων και πολυμελών οικογενειών εντάσσεται στη χαμηλή κατηγορία επιδόματος τέκνων ή έχει αποκλειστεί από αυτό, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις διάφορες προνοιακές παροχές.

              Στο σημείο αυτό να προσθέσω πως επειδή στη χώρα μας δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος για να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή, η απόκρυψη των εισοδημάτων αποτελεί μία κοινή πρακτική, για τους πολίτες βέβαια που έχουν αυτή τη δυνατότητα. Το παραπάνω γεγονός φαίνεται στις ετήσιες δηλώσεις των εισοδημάτων, όπου ολόκληρες ομάδες εργαζομένων δηλώνουν ελάχιστα εισοδήματα, ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι τα συνήθη υποζύγια. Και ενώ, από τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται, η πολιτεία γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση, συνεχίζει να θεωρεί ότι αυτοί που έχουν εργασία και δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα πως είναι οι κατέχοντες και οι εύποροι, διότι αυτό την βολεύει. Κατόπιν τούτου, σύμφωνα με τη λογική της, το δηλωμένο εισόδημα είναι αυτό που καθορίζει τα ευεργετήματα και τα επιδόματα και αυτοί που δηλώνουν τα εισοδήματα και δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν είναι αυτοί που αποκλείονται από όλα.

              Εφόσον όμως τα παιδιά δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα, γεννιέται το ερώτημα τι αυτά αποτελούν και πως αντιμετωπίζεται η τεκνογονία από την πολιτεία και τους πολίτες. Είναι τα παιδιά υλικά αγαθά και πολυτέλεια σαν τα αυτοκίνητα που όποιος τα κατέχει θεωρείται εύπορος και καταβάλλει μεγαλύτερο φόρο εισοδήματος; Είναι ένας ξερός υπολογιστικός αριθμός που αντιστοιχεί σε δηλωμένο εισόδημα; Είναι η τεκνογονία μια επιπόλαιη και απερίσκεπτη ενέργεια των γονιών που αποφάσισαν να κάνουν πολλά παιδιά σε βάρος άλλων ανέσεων;

              Όλοι όσοι σκέφτονται τα παραπάνω νομίζω ότι δεν υπολογίζουν πολύ σημαντικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα τον κόπο της ανατροφής των παιδιών, ο οποίος δεν υπολογίζεται πουθενά. Οι εγκυμοσύνες με τις δυσκολίες τους, οι γέννες, τα ξενύχτια, οι ανησυχίες, οι έννοιες, ο καθημερινός μόχθος, αυτά δεν λαμβάνονται υπόψη, τόσο από την πολιτεία όσο και από μεγάλη μερίδα των πολιτών.

              Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τον σημαντικότερο παράγοντα που είναι η συμβολή στη συνέχεια του έθνους. Έχουν οι γονείς πέντε, έξι, οχτώ, δέκα παιδιά; Κανένας δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο. Εάν είναι μισθωτοί, αρκεί να λαμβάνουν ψίχουλα για όλα τα παιδιά ή ακόμα και καθόλου βοήθεια, και καμία άλλη παροχή δεν υπάρχει για αυτούς διότι είναι προνομιούχοι, ας πληρώνονται όσο και οι εργαζόμενοι χωρίς παιδιά. Δεν υπάρχει κόπος, κούραση, ταλαιπωρία, δυσκολίες στην ανατροφή, συνεισφορά στο έθνος, για όλα φταίνε οι ίδιοι γιατί δική τους απόφαση είναι να κάνουν πολλά παιδιά. Δεν τους έφταιξε κανείς, ας πρόσεχαν και να έκαναν ένα ή δύο παιδιά όπως η μεγάλη πλειοψηφία για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

              Ζήτησε ποτέ η πολιτεία από τους γονείς να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος; Βέβαια και όχι, αφού η πολιτεία δεν γνωρίζει τι θέλει στο θέμα αυτό, δεν έχει επινοήσει τους τρόπους με τους οποίους σκέφτεται να το αντιμετωπίσει, ούτε δίνει σοβαρά κίνητρα για την τεκνογονία. Αντίθετα μάλιστα, οι ενέργειές της τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία μάλλον προς την ενίσχυση της υπογεννητικότητας και την όξυνση του δημογραφικού προβλήματος κινούνται.

              Όσο για τους πολίτες; Πολλοί ειρωνεύονται, ενώ από όσους εκφράζονται θετικά η λέξη «ήρωες» συνεχώς ακούγεται, ήρωες όμως οι ίδιοι δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να γίνουν επ’ ωφελεία της Πατρίδας. Επιπρόσθετα, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις κάποιος με δική του ιδιωτική πρωτοβουλία προβαίνει σε δωρεές, εκπτώσεις ή ευκολίες στις οικογένειες με πολλά παιδιά.

              Σε τελική ανάλυση όμως κάθε Έλληνας που νοιάζεται για τη συνέχεια αυτού του έθνους πρέπει να αναλάβει και να αναλογιστεί τη δική του ατομική ευθύνη όσον αφορά το δημογραφικό πρόβλημα, και να μην νομίζει ότι αυτό αποτελεί υπόθεση μόνο των άλλων, αυτών των λίγων ηρώων. Η πολιτεία από την πλευρά της, πρέπει τώρα αμέσως να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αναγάγει το δημογραφικό πρόβλημα σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και να παρέχει τα κατάλληλα κίνητρα για την τεκνογονία. Για την ατομική ευθύνη κάθε πολίτη και την αναγκαιότητα της παροχής κινήτρων θα αναφερθώ σε επόμενα άρθρα, πριν παραθέσω ολοκληρωμένα τις προτάσεις μου για την αντιμετώπιση του ζητήματος.