Οι Κινέζοι, λέει ο γνωστός οικονομολόγος, προτιμούν να επανεκλεγεί ο Τραμπ το 2020. Η περίοδος της ισχύος του θα είναι για το Πεκίνο «βραχυπρόθεσμη ενόχληση», αλλά για τη Δύση συνολικά επικίνδυνη αφού θα είναι «ικανή να καταστρέψει τις στρατηγικές συμμαχίες που αποτελούν το θεμέλιο της αμερικανικής εξουσίας» 

Την «ισχνή» σινοαμερικανική εμπορική συμφωνία πρώτης φάσης αναλύει ο αμερικανός οικονομολόγος Νούριελ Ρουμπινί, υπό το πρίσμα του «διαρκούς ανταγωνισμού» των δύο πρωτευουσών οικονομιών του κόσμου. Φρονεί ότι η μπαλάντζα γέρνει τώρα υπέρ της Κίνας, αφού η σημερινή πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ έδωσε περισσότερα από όσα πήρε. Ωστόσο το βασικότερο πρόβλημα, κατά τον Ρουμπινί, είναι ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ: ο αμερικανός πρόεδρος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την έννοια «στρατηγική αντιπαλότητα», ούτε το πώς αυτή καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των μεγάλων κρατών. Η Κίνα δεσμεύτηκε να αγοράσει περισσότερα αμερικανικά γεωργικά προϊόντα, έκανε «μικρές παραχωρήσεις» στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και στο νομισματικό ζήτημα, ενώ ως αντάλλαγμα κατάφερε να λάβει άρση δασμών σε εξαγωγές της ύψους 160 δισ. δολαρίων. (Συνεπώς, όσον αφορά το καθαυτό «ταμείο» τής συμφωνίας, το επίθετο «ισχνή» του Ρουμπινί θα μπορούσε κάλλιστα να αντικατασταθεί από το πιο εύγλωττο εν προκειμένω επίθετο «λεόντειος».) Ο τίτλος στο άρθρο του Ρουμπινί αστειεύεται με το γνωστό τραμπικό σύνθημα «ας κάνουμε την Αμερική και πάλι μεγάλη», καθώς αποφαίνεται με απόφθεγμα: «Ο Τραμπ θα κάνει και πάλι την Κίνα μεγάλη». Ωστόσο ο αναγνώστης του κειμένου του, που δημοσίευσε το Project Syndicate και αναδημοσίευσε ο Guardian, προβληματίζεται: τι εννοεί ο Ρουμπινί με τη φράση «και πάλι μεγάλη η Κίνα»; Πότε πριν υπήρξε «μεγάλη» η Κίνα στον καπιταλισμό; (Εστω, «μεγαλύτερη» από τώρα.) Σύγκριση, δε, με προκαπιταλιστικούς αυτοκρατορικούς χρόνους είναι ανεπίτρεπτη – για οικονομολόγο, τουλάχιστον.

Για τη συνέχεια Protagon