Οι Τούρκοι δεν κάνουν στον βρόντο τις δηλώσεις τους για την αρπαγή του ελληνικού υποθαλάσσιου πλούτου. Υπάρχει σωρεία ενδείξεων ότι έχει συνομολογηθεί ήδη παρασκηνιακή συμφωνία να τους δώσουμε ό,τι ζητούν, και απλώς παίζεται ένα κακόγουστο θέατρο για να πειστεί σιγά-σιγά ο ελληνικός λαός πως αν δεν υποκύψει στις τουρκικές αξιώσεις θα γίνει πόλεμος και θα υπάρξουν πολλά θύματα. Η νέα εθνική προδοσία με την εκχώρηση των ελληνικών υδρογονανθράκων στους Τούρκους, προετοιμάζεται με απίστευτα μεθοδικό τρόπο καλλιεργώντας στην ελληνική κοινή γνώμη την ηττοπάθεια και την εντύπωση ότι τάχα η Τουρκία είναι αδικημένη από τη γεωγραφία και ότι… «ασφυκτιά» (!) από τα ελληνικά νησιά όπως το σύμπλεγμα του Καστελόριζου που βρίσκονται κοντά στις ακτές της και της κόβουν τεράστιο μέρος της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που σε άλλη περίπτωση θα δικαιούτο. Οι προσωπικότητες που έχουν επιστρατευτεί για τη φιλοτουρκική προπαγάνδα είναι πολλές, κι ανάμεσά τους ακόμη και άνθρωποι που είχαν πρωτοστατήσει στον αγώνα υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας! 

Σε ένα άρθρο του στα «Νέα» του Σαββάτου 10 Αυγούστου 2019 με τίτλο «Η τελευταία μας ευκαιρία», ο γηραιός μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Βεβαίως η Τουρκία έχει αλλάξει. Όμως εκείνο που δεν πρόκειται να αλλάξει στους αιώνες των αιώνων είναι ότι η Τουρκία θα είναι στη θέση της, δηλαδή θα είναι το γειτονικό μας κράτος και θα αποτελεί πάντα στοιχειώδη ανάγκη και για τους δυο μας να συζήσουμε όσο γίνεται πιο ειρηνικά και -γιατί όχι;- φιλικά. Εξάλλου οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια: ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι πολύπλοκη υπόθεση. Η δική μου άποψη είναι ότι η Τουρκία περιβάλλεται από τη θάλασσα και αισθάνεται ασφυξία όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο υπάρχουν ουσιαστικά εμπόδια όπως είναι τα νησιά μας, που ακυρώνουν τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, πράγμα που θα επιθυμούσε ως χώρα περιβαλλόμενη από θάλασσα. Θυμάμαι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, μου έλεγε ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς αν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά.

Θεωρώ λοιπόν ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος. Άλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Όσο για το ποσοστό του ενός και του άλλου, αυτό θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο και την κοινή λογική που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας με κίνδυνο μια πολεμική σύρραξη που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου».

Μην νομίζετε ότι δημοσιεύονται τυχαία τέτοια άρθρα αυτή την εποχή, που προτρέπουν τον Έλληνα να επιστρέψει στον ραγιαδισμό και να δεχτεί την οριστική δορυφοροποίηση της πατρίδας του. Η τουρκολαγνεία είναι ολόκληρη κραταιά σχολή στην ελληνική διπλωματία, δημοσιογραφία και πολιτική και έχει μάλιστα ως πρύτανη τον καθηγητή γεωπολιτικής και διεθνών σπουδών του Πανεπιστημίου της Οττάβα Δημήτριο Κιτσίκη, και πάρα πολλούς οπαδούς. Όλοι αυτοί θα ήθελαν όχι μόνο να γίνουμε δορυφόρος της Τουρκίας αλλά ακόμη και να επιστρέψουμε στην προ Επαναστάσεως του 1821 εποχή και να κάνουμε συνομοσπονδία με τους Τούρκους! Η ιδέα ότι «η Τουρκία ασφυκτιά λόγω των ελληνικών νησιών» δεν είναι καινούργια αλλά την έχουν επαναλάβει κατά καιρούς και άλλοι κήρυκες του ενδοτισμού. Ταυτίζεται μάλιστα με την ιδέα ότι εμείς οι Έλληνες «δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες» όπως είχε πει ο Κοτζιάς. 

Τα άρθρα και οι δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη, του Σημίτη, του Κοτζιά, του Κατρούγκαλου, της Ντόρας Μπακογιάννη, του Δημήτρη Καιρίδη, του Άγγελου Συρίγου, του Θάνου Ντόκου και άλλων πολιτικών και δημοσιογράφων που έχουν αυτοχρισθεί ως δήθεν «ρεαλιστές», βρίθουν από παραπλανητικά επιχειρήματα, λογικά άλματα και φιλοτουρκική προπαγάνδα προσπαθώντας να πείσουν τους Έλληνες ότι είναι προς το συμφέρον τους να παραδοθούν στους Τούρκους για να μην χυθεί αίμα!

Κατ’ αρχάς οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας φυσικά και έχουν «κάτι να χωρίσουν», και αυτό είναι ο υποθαλάσσιος πλούτος που ο ίδιος ο Θεοδωράκης παραδέχεται ότι είναι  τεράστιος. Στην κατάντια που έχει φτάσει σήμερα η πατρίδα μας έπειτα από 10 χρόνια κρατικής χρεοκοπίας και σκληρών μνημονίων, η αξιοποίηση αυτού του πλούτου αποτελεί κυριολεκτικά τη μοναδική μας ελπίδα να σηκώσουμε ξανά κεφάλι μέσα στον 21ο αιώνα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι μαγειρεύεται συνεκμετάλλευση με την Τουρκία των υδρογονανθράκων τους οποίους το διεθνές δίκαιο παραχωρεί ΞΕΚΑΘΑΡΑ στη χώρα μας, και ότι το πολιτικό προσωπικό ετοιμάζεται να κάνει «λάστιχο» τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα οποία δήθεν είναι αποφασισμένο να υπερασπιστεί. Η εθνική αυτή προδοσία που θα ξεπερνά σε δυσάρεστες συνέπειες οποιαδήποτε άλλη έχει συμβεί μέχρι τώρα, προωθείται με τις εντολές και τις ευλογίες των Αμερικανών, όπως ακριβώς έγινε και με την προδοσία της Μακεδονίας. Όλα γίνονται για να κρατήσουν οι πολιτικοί τις καρέκλες τους και τα προνόμιά τους, να μην υπάρξουν κραδασμοί στο πολιτικό σκηνικό και να μη συμβεί μια νέα Μεταπολίτευση όπως το 1974 η οποία θα στείλει τα υπάρχοντα πολιτικά τζάκια στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας – και η πατρίδα ας πάει να κόψει τον σβέρκο της.

Το ζήτημα της αρπαγής των ελληνικών υδρογονανθράκων από την Τουρκία έχει μακρά προϊστορία. Ήδη από το 1975 η Άγκυρα διατύπωσε μια καινοφανή πρόταση για κοινή έρευνα και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Οι δύο χώρες θα είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα να εκμεταλλευθούν πλουτοπαραγωγικές πηγές που βρισκόταν εντός των χωρικών τους υδάτων, δηλαδή έως 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές τους. Έξω από τα χωρικά ύδατα όμως, το υπέδαφος του Αιγαίου θα αποτελούσε ζώνη κοινής εκμετάλλευσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, και τα ωφελήματά της θα διανέμονταν εξ ημισείας μεταξύ των δύο χωρών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ η Τουρκία δικαιούται ένα περιορισμένο τμήμα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, μέσω της συνεκμετάλλευσης ευελπιστούσε ότι θα αποκτήσει το 50%. Επιπλέον, θα αποκτούσε δικαιώματα σε οποιοδήποτε κοίτασμα υδρογονανθράκων υπήρχε οπουδήποτε στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, είτε ήταν ανάμεσα στη Λέσβο και στη Λήμνο είτε ήταν στον Θερμαϊκό Κόλπο ή στο Κρητικό Πέλαγος. Κατ’ ουσίαν, με τη συνεκμετάλλευση το Αιγαίο θα μετατρεπόταν σε μια πελώρια περιοχή συγκυριαρχίας των δύο χωρών.

Η Ελλάδα απέρριψε τότε την τουρκική πρόταση. Ο τελευταίος Τούρκος ηγέτης που αναφέρθηκε επισήμως σε συνεκμετάλλευση ήταν ο Τουργκούτ Οζάλ το 1988 και έκτοτε το θέμα παρέμεινε εν υπνώσει, όπως και τόσα άλλα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τον Απρίλιο όμως του 2012 η Τουρκία διεκδίκησε επισήμως όλη την περιοχή δυτικά της Κύπρου έως και νότια της Ρόδου (από τον 28ο έως τον 32ο μεσημβρινό), και την εκχώρησε μάλιστα στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ. Τον Μάρτιο του 2013 ο Ερντογάν στο τέλος μιας ελληνοτουρκικής συνάντησης ανέφερε για πρώτη φορά την περίφημη φράση «καζάν-καζάν». Τον ενδιέφερε πρωτίστως η Ανατολική Μεσόγειος όπου αποδεδειγμένα υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Το μήνυμα Ερντογάν είναι απλό και συγκεκριμένο, ότι δηλαδή οι εκατέρωθεν διεκδικήσεις Ελλάδας – Τουρκίας δεν θα επιτρέψουν σε κανένα από τα δύο κράτη να προχωρήσει σε εκμετάλλευση, και επομένως αντί να τρωγόμαστε για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων είναι προτιμότερο να τα συνεκμεταλλευθούμε ή να τα συνδιαχειριστούμε. Φυσικά η Τουρκία θεωρεί την περιοχή της «γαλάζιας πατρίδας» αποκλειστικά δική της και ζητάει συνεκμετάλλευση για τις περιοχές νοτίως της Κύπρου ή της Κρήτης. Αντιθέτως, δεν συζητά για συνεκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας της Μικράς Ασίας ή έστω του Καστελόριζου. Με άλλα λόγια, οι Τούρκοι λένε «τα δικά μας δικά μας, και τα δικά σας δικά μας» – κοινώς, ψάχνουν για κορόιδα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης στο κατάπτυστο άρθρο του λέει πως το τι ποσοστό θα πάρει η Ελλάδα και τι η Τουρκία από τα έσοδα των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ υδρογονανθράκων, θα το συμφωνήσουμε «με αίσθημα δικαιοσύνης» και με «ωμό ρεαλισμό», πράγμα που σημαίνει ξεκάθαρα πως ΔΕΝ θα είναι ούτε καν 50-50 αλλά πιθανώς 20-80 ή και χειρότερα σε βάρος της χώρας μας διότι μπορεί να συνεκτιμηθούν πληθυσμιακά ή άλλα κριτήρια που τώρα δεν τα γνωρίζουμε ακόμα και φυσικά δεν μας τα λένε οι θιασώτες του ενδοτισμού! 

Φανταστείτε τώρα τι θα σήμαινε το ενδεχόμενο όχι μόνο να μην αξιοποιήσουμε προς εθνικό μας όφελος αυτόν τον θεόσταλτο πλούτο αλλά να χαρίσουμε και το μεγαλύτερο μέρος του στον προαιώνιο «εχθρό του Γένους» όπως είχε χαρακτηρίσει ο ναύαρχος Κουντουριώτης την Τουρκία πριν τη ναυμαχία της Έλλης το 1912. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό παιγνίδι των υδρογονανθράκων με την Ελλάδα ως ένα παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος – δηλαδή ό,τι χάνει η μία πλευρά είναι οπωσδήποτε κέρδος για την άλλη. Στόχος των Τούρκων δεν είναι μόνο να αρπάξουν από εμάς όσα περισσότερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν, αλλά και να μας εμποδίσουν να αξιοποιήσουμε ακόμη κι εκείνα τα κοιτάσματα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν οι ίδιοι. Κι αυτό επειδή δεν θέλουν να ισχυροποιηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον η Ελλάδα λόγω των εσόδων που θα έχει από τους υδρογονάνθρακες και ορθώσει ανάστημα απέναντί τους αποτελώντας φραγμό στα σχέδιά τους για κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Γι’ αυτό οι Τούρκοι κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να μην μπορέσει η Ελλάδα να αξιοποιήσει ούτε τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο ή στα νοτιοδυτικά της Κρήτης, και σπρώχνουν πότε την Αλβανία να ματαιώσει την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα και πότε τη φιλική σ’ αυτούς κυβέρνηση της Λιβύης να διεκδικήσει τμήματα της υφαλοκρηπίδας μας εκεί όπου δεν φτάνει η «γαλάζια πατρίδα» των 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και όπου έχουν εντοπιστεί τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Οι Τούρκοι επιδιώκουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο να πάρει τα χρήματα των υδρογονανθράκων της ΑΟΖ του ελληνισμού οποιοσδήποτε άλλος εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο. 

Η Τουρκία έχει αποδείξει επί αιώνες πως όχι μόνο δεν κατευνάζεται και δεν εξημερώνεται με κινήσεις καλής θέλησης αλλά απεναντίας αποθρασύνεται και της ανοίγει η όρεξη για ακόμη περισσότερες διεκδικήσεις. Όσοι πιστεύουν αφελώς ότι με το να χαρίσουμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια στην Τουρκία από τον υποθαλάσσιο πλούτο μας θα την κάνουμε να μας αγαπήσει και να συνεργαστεί ειρηνικά μαζί μας, πλανώνται πλάνην οικτρά και δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την Ιστορία. Η Τουρκία απλώς θα χρησιμοποιήσει αυτά τα δισεκατομμύρια εναντίον μας, θα εξοπλιστεί ακόμη περισσότερο, και όταν θα έχει ανατρέψει πλήρως το ισοζύγιο στρατιωτικής, οικονομικής και διπλωματικής ισχύος σε βάρος μας θα μας ακρωτηριάσει και εδαφικά. Και βέβαια όταν θα συντελεστεί η νέα Άλωση του ελληνισμού δεν θα βγει κανείς από όλους αυτούς τους ανόητους που λένε σήμερα πως πρέπει να κατευνάσουμε την Τουρκία να παραδεχτεί ότι έβαλε και το δικό του χεράκι για να καταστραφεί το έθνος μας – και ούτε θα έχει άλλωστε και καμία αξία τότε πλέον η ενδεχόμενη συγγνώμη του.

Stirlitz