«Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική,

όπως τ’όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.

Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω.

Τόσο λίγη έμοιαζε, τόσο άπιαστη.

Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα:

με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες.

Άλλαζα θέση τ’ Ακοίμιστα και την Ερημική

ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, Μοναστηράκια, κρήνες.

Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα

γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο.

Μά ‘ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα.

Κι έπιασα σιγά-σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά

να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα.

Μην και κανείς ιδεί το κάλλος. Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.»

Οδυσσέας Ελύτης / Ο μικρός ναυτίλος