Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουμε έναν πάγιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα: σφυρίζουμε αδιάφορα. Όταν διογκώνονται, κάνουμε ότι κοιμόμαστε. Κι όταν πια γιγαντωθούν τόσο πολύ, που κοντεύουν να μας πνίξουν, αρχίζουμε τα ξόρκια και τις κατάρες.

Και ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ! Μέσα σε τρία χρόνια η Χρυσή Αυγή εκτινάχτηκε σχεδόν στο 7% μπαίνοντας στη Βουλή, με 21 βουλευτές τον Μάιο του 2012 και με 18 τον Ιούνιο. Τι συνέβη; Εκτίμησε ξαφνικά ο κόσμος την επιπέδου νηπιαγωγείου πολιτική της σκέψη, το κωμικό πρόγραμμά της, το δυστοπικό όραμά της για τη χώρα; Όχι βέβαια! Ούτε καν τα διάβασε. Η Χρυσή Αυγή έκανε δύο απλά πράγματα: κεφαλαιοποίησε πολιτικά τον θυμό των ανθρώπων της κρίσης, καταλαμβάνοντας το κενό που δημιούργησε η απόσυρση του κράτους δικαίου από την καθημερινότητα των πολιτών και αξιοποίησε με απλουστευτική, αλλά εύληπτη από το πόπολο μέθοδο, την αντιστροφή αιτίου – αποτελέσματος που λανσάρισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την ελληνική κρίση: ευθύνεται το μνημόνιο και οι “άλλοι”. 

Να μην ξεχνάμε ότι το κράτος δικαίου είναι μια εντελώς πρόσφατη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ιστορία. Για χιλιάδες χρόνια, το είδος μας έλυνε τις διαφορές του όπως όλα τα ζώα της φύσης: με αυτοδικία. Το κράτος δικαίου είπε στον πολίτη, ειδικά στον αδύναμο, “θα τιμωρήσω εγώ για λογαριασμό σου αυτόν που σε αδίκησε – εμπιστεύσου με”. Άρα, αυτονόητη προϋπόθεση για να λειτουργεί το κράτος δικαίου είναι η τιμωρία της παραβατικότητας. Όταν αυτό δεν ισχύει, ο άνθρωπος πολύ εύκολα ξαναγυρνάει στην “παραδοσιακή” μέθοδο: “θα σε πλακώσω στο ξύλο”. Αυτό έκανε η Χρυσή Αυγή, δίνοντας ηθικοφανές διέξοδο και στην τεστοστερόνη που λίμναζε άπραγη στα μούσκουλα των λαϊκών νέων που ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια.

Το περίεργο είναι πως όταν η Χρυσή Αυγή άρχισε να πλακώνει στο ξύλο, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, από όλες τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις, αναφώνησαν με ανακούφιση: επιτέλους! Το γιατί το έκαναν αυτό, το εξηγεί πολύ καλά η παρακάτω πραγματική ιστορία.

Γύρισε ο ιδιοκτήτης από το εξωτερικό και βρήκε στο σπίτι του να μένουν άλλοι! Κάποιες “αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες” το είχαν διαρρήξει, είχαν κάνει κατάληψη και είχαν στρογγυλοεγκατασταθεί σαν κύριοι! Άραζαν στο καθιστικό του, μαγείρευαν στην κουζίνα του, κοιμόντουσαν στην κρεβατοκάμαρά του! Τι θα περίμενες να προβλέπει το κράτος δικαίου, σ΄ αυτή την περίπτωση; Να πας στην αστυνομία, μαζί με το συμβόλαιο αγοράς ή το ενοικιαστήριο, να αποδείξεις ότι το σπίτι είναι δικό σου και σε 5 λεπτά να έρθει η αστυνομία να συλλάβει τους καταληψίες και να τους πάει αυτόφωρο. Να δικαστούν την άλλη μέρα το πρωί και να παν κατευθείαν φυλακή. Να σου επιδικασθεί επίσης αποζημίωση για όσες φθορές έχουν προκαλέσει. Υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος στον κόσμο που να σκέφτεται κάτι άλλο;

Κι όμως! Το ελληνικό κράτος “δικαίου” σού λέει: “Δεν ξέρουμε αν είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης. Το αστυνομικό όργανο δεν μπορεί να το διαπιστώσει. Πρέπει να τους κάνεις μήνυση για διατάραξη οικιακής ειρήνης για να αποφασίσει το δικαστήριο σε ποιον ανήκει το σπίτι!”

Πότε θα αποφασίσει; Όταν ορισθεί δικάσιμος. Σε κανέναν χρόνο αν είσαι τυχερός, μπορεί και παραπάνω. Δηλαδή: πήγαινε να ζήσεις σε ξενοδοχείο, με όλα τα πράγματά σου στη διάθεση των καταληψιών (αν σ’ αφήσουν να πάρεις κανένα σώβρακο να πεις κι ευχαριστώ), κάνε μήνυση πληρώνοντας παράβολα, δικηγόρους κ.λπ. – και περίμενε μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση και να εκδοθεί εισαγγελική παραγγελία εκκένωσης! Και τελειώσαμε εκεί; Όχι! Διότι μετά θα πρέπει κάποιος να τους πετάξει έξω. Ποιος; Η αστυνομία; Ξέρεις πόσες παραγγελίες εκκένωσης έχουν εκδόσει εισαγγελείς, αλλά δεν έγινε τίποτε διότι έπεφτε τηλέφωνο από το υπουργείο: “αφήστε τα τα παιδιά”; Μπορεί να περιμένεις και χρόνια. Οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων στο Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι ήδη έκλεισαν τρεις δεκαετίες περιμένοντας. 

Για τη συνέχεια Capital