Από ένα σημείο και μετά, μπουκώνεις. Λες, φτάνει. Όχι άλλο.

Η Εσθονία -μια χώρα με τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης, περίπου- απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, ρημαγμένη μετά από 48 χρόνια κατοχής από τη Σοβιετική Ένωση. Έκτοτε, άλλαξε τελείως. Ξεκινώντας από έναν πάτο αδιανόητο για τα δικά μας σύγχρονα δεδομένα, ακραία φτωχή και κοινωνικά διαλυμένη, έφτασε να είναι μια χώρα-παράδειγμα σε μια σειρά από τομείς, από την ψηφιακή διακυβέρνηση μέχρι την εκπαίδευση. Σίγουρα έχετε διαβάσει πολλά εκθειαστικά άρθρα και σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, και δεν είναι όλα υπερβολές. Πρόκειται για ένα οπωσδήποτε αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Σκεφτείτε μόνο το εξής: τo 1995, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της ήταν 3.000 σημερινά δολάρια. Την ίδια χρονιά, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 13.000 σημερινά δολάρια. Σήμερα, το ελληνικό κατά κεφάλην ΑΕΠ είναι 19.000 δολάρια. Της Εσθονίας είναι 20.000.

Οι Εσθονοί, που λέτε, ξέρουν πολύ καλά τι έχουν καταφέρει. Και αυτό είναι το θέμα του σημερινού άρθρου: η υπερηφάνεια τους.

Σε όλες τις έρευνες που περιλαμβάνουν την ερώτηση “είστε περήφανοι που είστε Έλληνες;” οι Έλληνες απαντούν “ναι” σε ποσοστά συγκλονιστικά. 90% “ναι”. Όλοι υπερήφανοι, σφύζουν. Αλλά είναι πραγματική υπερηφάνεια αυτή; Απεικονίζει ένα αυθεντικό αίσθημα ανωτερότητας; Ή μήπως κάτι άλλο; Είμαι σκεπτικός, επειδή πριν από λίγες ημέρες είδα πώς μοιάζει η πραγματική υπερηφάνεια, και η πραγματική υπερηφάνεια μοιάζει με ένα νεαρό Εσθονό στο Ταλίν να μου λέει ότι η χώρα του είναι “νούμερο ένα στο δείκτη φορολογικής ανταγωνιστικότητας” (εμείς είμαστε νούμερο τριάντα) ή “οι μαθητές μας είναι νούμερο τρία στον κόσμο στα μαθηματικά” (οι δικοί μας είναι νούμερο σαράντα πέντε).

Για τη συνέχεια Kathimerini