Χωριανόπουλος Άγγελος

Διεθνολόγος

Από την αρχή της ιστορίας ιμπεριαλιστικές προσπάθειες παγκοσμιοποιήσεως και εν δυνάμει παγκόσμιες εκστρατείες έχουν γράψει τις πιο μελανές αλλά και χρυσές σελίδες της παγκόσμιας στρατιωτικής και πολιτικής ιστορίας. Από την κοπή του Γόρδιου δεσμού με το σπαθί του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως το σύμφωνο της Βαρσοβίας μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ και από την έναρξη του πολέμου της Γεωργίας έναντι στην Ρωσία μέχρι την συμφωνία ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών, καταλαβαίνουμε πως θρύλοι, θρησκείες και στρατιωτικά όρια φαντάζουν απλά εμπόδια μπροστά στα θέλω της εκάστοτε χώρας ισχύος. Μερικά από αυτά τα γεωπολιτικά εμπόδια κλήθηκε να προσπεράσει στο παρελθόν η ναζιστική Γερμανία με ανεπάγγελτες διπλωματικές τεχνικές, δίνοντας την ευκαιρία μετέπειτα στις ΗΠΑ να μάθουν από τα λάθη της και να ξεκινήσουν μία δική τους μορφή παγκοσμιοποίησης υπό τους δικούς της όρους και κανόνες.
Η έναρξη της γεωπολιτικής τακτικής των ΗΠΑ από τις αρχές του ψυχρού πολέμου το 1947 με την δημιουργία του συντάγματος της Ιαπωνίας, καθώς και η γεωπολιτική τακτική των δυνάμεων του άξονα το 1936 με το Σύμφωνο Κομιντέρν έρχονται να μας δείξουν έναν ενιαίο παρονομαστή που υπάρχει στην προσπάθεια της παγκόσμιας κυριαρχίας αυτών των δύο μεγάλων δυνάμεων. Όπως η Γερμανία το 1940 επιτέθηκε στην Γιουγκοσλαβία με την σύνεση της τότε υπερδύναμης ΕΣΣΔ έτσι και η επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ από τα πρώτα της κιόλας ουσιαστικά στάδια αποσταθεροποιεί τα Βαλκάνια το 1999 με τον βομβαρδισμό της Σερβίας. Η συνέχεια του τρίτου Ράιχ ήθελε την Γερμάνια να ελέγχει όλες τις χώρες του σιδηρούν παραπετάσματος της Σοβιετικής Ένωσης που επετεύχθη μέσω της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το 1941. Έτσι ακριβώς όπως και οι ΗΠΑ θέλησαν να διευρύνουν την Νατοϊκή επιρροή τους την δεκαετία του ’90 βάζοντας ως μέλη της βορειοατλαντικής συμμαχίας χώρες που κάποτε ανήκαν στην Σοβιετική Ένωση.
Το 1946 στόχος του τρίτου Ράιχ ήταν ο έλεγχος των καυκάσιων πηγών ενέργειας καθώς και αυτών του νοτίου Καζακστάν αλλά και του Βόρειου Ιράκ, ένας στόχος που θα έδινε στις δυνάμεις του άξονα εφόδια για την συνέχεια της πορείας του…την οποία λίγοι έχουμε κατανοήσει. Την σκυτάλη αυτού του αποτυχημένου σχεδίου παίρνουν οι ΗΠΑ όπου το 2001 μεταφέρονται τα πρώτα στρατεύματα στην περιοχή του Αφγανιστάν, θέλοντας μετέπειτα να μεταφερθούν στην περιοχή του Ιράκ το 2003 όπου ο ενεργειακός πλούτος θα έδινε απύθμενη δύναμη και στρατηγική σταθερότητα για την συνέχεια της Νατοϊκής εκστρατείας. Μία συνέχεια που τώρα βλέπουμε να εξελίσσεται ανατριχιαστικά μπροστά μας. 390.000 στρατιώτες της δύναμης του ΝΑΤΟ, 190 εκ των καλυτέρων Νατοϊκών πλοίων και 1.900 αεροπλάνα παντός τύπου και ιδιότητας κοσμούν πλήρως με αριστοτεχνική στρατηγική τοποθέτηση τις ακτές των νήσων της νοτιοανατολικής Κίνας αλλά και των νοτίων χωρών της. Τεχνολογίες που η σύλληψη τους χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα πάνω σε πλατφόρμες που λίγοι μπορούσαν να σχεδιάσουν έρχονται εν έτη 2019 να παραταχθούν απέναντι στον τελικό εχθρό του τρίτου Ράιχ και στον τωρινό αναθεωρητικό παράγοντα του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Την Κίνα.
Η φιλόδοξη πορεία του τρίτου Ράιχ εκεί θα τερμάτιζε, βόμβες v1 και χρήση πυρηνικών όπλων που τότε σχεδιάζονταν διασφάλιζαν τα σχέδια του Χίτλερ, που σαν θησαυρός βλέπουμε πως έχουν έρθει στα χέρια των Νατοϊκών δυνάμεων. Εκσυγχρονισμένα και εκδημοκρατισμένα φτάνουν στο τελευταίο στάδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας με πλήρη οπλική και τεχνολογική κάλυψη. Ο πόλεμος του Κόλπου αν μη τι άλλο ξεδίπλωσε το ισχυρότερο ποιοτικά και στρατιωτικά μανιφέστο του δυτικού άξονα, δείχνοντας πως οι πολυδάπανες πλατφόρμες είναι εκεί για να στηρίξουν την επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ που δεν ορμάτε από κανόνες και συμβούλια. Η νοτιοανατολική θάλασσα της Κίνας νομικά στέκεται υπέρ των δυτικών, η ρωσική ομοσπονδία μέχρι νεοτέρας κινείται μεταξύ και των δύο δυνάμεων, ο ακρογωνιαίος λίθος της περιμέτρου της Κίνας δηλαδή η Ιαπωνία ακολουθεί πιστά τα σχέδια των ΗΠΑ. Ένα σχέδιο που μέχρι αποδείξεως του εναντίου είναι εξαιρετικά δομημένο…με ένα μόνο σφάλμα. Το διπλωματικό κενό που υπάρχει στις χώρες του Κόλπου οι οποίες μελλοντικά ίσως αντικαταστήσουν την έξοδο της Κίνας από την νότια θάλασσα είναι ο μόνος υπαρκτός τρόπος για να βγει η Κίνα από τον ασφυκτικό κλοιό των ΗΠΑ. Έναν κλοιό που αναπτύχθηκε βιαστικά.
Η συνέχεια αυτού του σχεδίου σύμφωνα με τις εγκυρότερες των διεθνών αναλύσεων έπεται μετά το τελικό λιώσιμο των πάγων, σε ένα νέο πιο σταθερό περιβάλλον όπου η καταπιεστική πολιτική της Κίνας στις γύρω χώρες και οι προσπάθειες συνεργασίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας θα έχουν σχηματίσει τα τελικά τους αποτελέσματα. Το κλειδί για την παγκόσμια ηγεσία και επιρροή δεν δόθηκε από το τρίτο Ράιχ όμως, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εκείνος όπου για να συνεχίσει οποιαδήποτε εκστρατεία του δημιουργούσε μία σταθερά πίσω του…μία Αλεξάνδρεια. Μία σταθερά που οι ΗΠΑ έχουν αμελήσει να δημιουργήσουν σε αυτή την περιοχή, μία σταθερά η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μία Αλεξάνδρεια.