«Σαν θρύλος γύρω καλπάζεις
σαν ευχή και σαν κατάρα,
στα στενά της Σάντα Κλάρα
το όνειρό σου δοκιμάζεις»

Έφυγε και ο Σάββας Ταλιαδώρος, στα 86 του.

Ο «ασύλληπτος αντάρτης» της ΕΟΚΑ μας αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο, φέροντας τη μεγάλη ελληνική του σημαία και φορώντας την αιώνια στολή του αντιφασίστα μαχητή. Έφυγε χαμογελώντας. Γεμάτος ικανοποίηση για όσα νεανικά χαμόγελα αντίκριζε στις εκδηλώσεις, στα μνημόσυνα, στις παρελάσεις.

Περπατώντας τον όμορφο και μάγκικο δρόμο της λευτεριάς, που γνώρισε δίπλα στον υπερήρωα Μάρκο Δράκο, που γνώρισε παθκιά-παθκιά στους τριάντα δύο μήνες δράσης του στα βουνά του Κύκκου.

Αφήνοντας πίσω έναν ωραίο μύθο και όλους εμάς να διερωτούμαστε –όπως στα τελευταία μνημόσυνα– «μα πού εν’ ο κύριος Ταλιαδώρος;».

Και διατηρώντας, ως τον επιθανάτιο ρόγχο του, πολύ ψηλά τον πήχη, όπως τον παρέλαβε από τον Δράκο και τους άλλους συμπολεμιστές του, τους άλλους εικοσάρηδες που κλήθηκαν να σηκώσουν τη σημαία της Αντίστασης, της Αξιοπρέπειας, της Αυτοδιάθεσης, της Ελευθερίας, της Ένωσης.

Θα μας μείνει πάντα χαραγμένος στον νου, σαν εκείνος ο παππούς που με τη στολή του Β’ Παγκοσμίου, που έγινε στολή των δικών μας ανταρτών, δεν ξεχνούσε τα μνημόσυνα και τις εκδηλώσεις. Σαν εκείνος ο περήφανος μουστακαλής, που κουβαλώντας σαν απλός στρατιώτης όλη την ιστορία αυτού του τόπου, φορώντας το πουκάμισο που φορούσε τη νύχτα που σκοτώθηκε ο –«καλύτερος αντάρτης»– Μάρκος Δράκος κι ανασαίνοντας πάνω απ’ τα μνήματα των αγωνιστών, τραβούσε την περόνη μιας νικηφόρας και εφηβικής λάμψη άλλων εποχών.

Υπενθυμίζοντας πως άνθρωποι καλής πάστας έκαναν την ΕΟΚΑ και έγραψαν την πιο ωραία ιστορία αυτής της γωνιάς του Ελληνισμού.

Εδώ θα μείνει για πάντα, το ζεστό το πέρασμά σου, ασύλληπτε αντάρτη, Σάββα Ταλιαδώρε.

Καλή αντάμωση.