Γράφει ο Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος

Η έγκριση, εμμέσως
πλην σαφώς, της τουρκικής στρατιωτικής
επιχειρήσεως “Πηγή Ειρήνης” στην
βορειοανατολική Συρία εκ μέρους των
Ηνωμένων Πολιτειών, επιβεβαίωσε, σύμφωνα
με ορισμένους αναλυτές, μια οξεία
πεποίθηση, βάση της οποίας οι Ηνωμένες
Πολιτείες έχουν πάψει να αποτελούν την
προεξάρχουσα δύναμη στη Μέση Ανατολή.

Η παθητική στάση
των ΗΠΑ έναντι της τουρκικής επιθετικότητας
και της γενικότερης κλιμακώσεως στο
θέατρο επιχειρήσεων της Συρίας, συνιστά,
σύμφωνα με αρκετούς, βάσιμη αποδεικτική
ύλη περί συρρικνώσεως της αμερικανικής
επιρροής στο μεσανατολικό χώρο. Σε
επικοινωνιακό επίπεδο, αυτή η ανοχή δεν
αντανακλά σε καμία περίπτωση αυστηρότητα,
πολλώ δε μάλλον θέληση για προβολή
ισχύος. Η διεθνής κοινότητα δεν είναι
σαφώς συνηθισμένη σε τέτοιου είδους
ραθυμία εκ μέρους της αμερικανικής
υπερδυνάμεως, ιδίως σε περιπτώσεις στις
οποίες περιπλέκεται ο ρωσικός παράγων.

Ωστόσο η πρόσφατη
αυτή πεποίθηση, η οποία ερείδεται σε
δύο βασικές παρατηρήσεις, αποτελεί μια
κατά το μάλλον ή ήττον μεγαλοποίηση.
Όπως είπε ο Αριστοτέλης «Η φύση απεχθάνεται
το κενό» και στην θεωρία της γεωπολιτικής
σε κάθε προκύπτον κενό ισχύος διάφοροι
δρώντες αναλαμβάνουν να το καλύψουν.
Υφίσταται όμως πράγματι κενό ισχύος
στη Μέση Ανατολή;

Εμφανώς, μετά
την αναδίπλωση των αμερικανικών δυνάμεων
από τη Συρία, η Ρωσία αποτελεί τον
κατ’εξοχήν επόπτη και διαμεσολαβητή
ισχύος. Ωστόσο, εξαιρουμένων των
υφιστάμενων στρατιωτικών εγκαταστάσεων
της Ρωσίας στη Συρία, σε καμία περίπτωση
δε δύναται το βεληνεκές της ρωσικής
ισχύος να χαρακτηρισθεί ως κυρίαρχο
στην περιφέρεια της Μέσης Ανατολής όπως
έχει προσφάτως υποστηριχθεί.

Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr