Στα ελληνικά
ΜΜΕ επικρατεί η αντίληψη ότι το Κυπριακό
“δεν πουλάει”. Είναι, επίσης, γεγονός
ότι κανείς δεν θυμάται ποιος γύρος
συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού
είναι ο τρέχων, ή τι ακριβώς συζητήθηκε
με τον προηγούμενο ηγέτη των Τουρκοκυπρίων.
Τα 45 χρόνια έχουν προκαλέσει κόπωση όχι
μόνο στην ελλαδική κοινή γνώμη, αλλά
και διεθνώς. Η διεθνής επιθεώρηση Jane’s
Foreign Report είχε χαρακτηρίσει το Κυπριακό
ως την «πιο βαρετή διεθνής διαφορά στον
κόσμο».

Τα κράτη, όμως,
κινούνται όχι με βάση την όποια κόπωση
της κοινής γνώμης τους, λόγω της πολυετούς
εκκρεμότητας, αλλά από τη σημασία που
έχει η εκκρεμότητα για τα εθνικά και
κρατικά συμφέροντα. Ας θέσουμε, λοιπόν,
ευθέως το ερώτημα: Ως Ελλάδα μας ενδιαφέρει
η Κύπρος και κατ’ επέκτασιν το Κυπριακό;
Μία πρώτη απάντηση δίνει το γεγονός ότι
το Κυπριακό είναι το μοναδικό θέμα που
απασχολεί συνεχώς από το 1955 την ελληνική
εξωτερική πολιτική.

Γιατί η ελληνική
εξωτερική πολιτική ασχολείται; Από το
σύνολο των υπό διαπραγμάτευση θεμάτων
για το Κυπριακό, η Ελλάδα, ως μία από τις
τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της Κυπριακής
Δημοκρατίας, έχει νομική-θεσμική
αρμοδιότητα να λάβει θέση μόνον για το
ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Προφανώς, δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος
που η ελληνική εξωτερική πολιτική
ασχολείται με το Κυπριακό. Εκτός από τη
νομική διάσταση, υπάρχει η εθνική
διάσταση. Υπάρχει το συναίσθημα που
εδράζεται στον εθνικό δεσμό.

Οι Ελλαδίτες
συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται τους
Ελληνοκύπριους σαν κλαδί του Ελληνισμού.
Ως εκ τούτου νοιώθουν υποχρέωση να
στέκονται στο πλευρό τους. Στο σημείο
αυτό είναι αναγκαίο να αναφερθεί ότι
έχουν γίνει συστηματικές προσπάθειες
τις τελευταίες δεκαετίες με σκοπό να
σπάσουν ή τουλάχιστον να αφυδατώσουν
αυτό τον εθνικό δεσμό.