Τις προηγούμενες μέρες κατατέθηκε προς συζήτηση και ψήφιση από την κυβέρνηση το «Σχέδιο Νόμου: Τροποποιήσεις Ποινικού Κώδικα, Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και συναφείς διατάξεις». Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, σχετικές με την αστυνομική παρουσία στα υπόγεια της ΑΣΟΕΕ και τα «πολεμοφόδια» τρομοκρατίας που βρέθηκαν εκεί, ακολούθησαν οι αντιδράσεις πολιτικών προσώπων της μείζονος αντιπολίτευσης και μια αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους εντός του κοινοβουλίου, είτε στις εργασίες της ολομέλειας, είτε στις εργασίες της επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων όπου μετέχω.
Με αφορμή τα παραπάνω, καταθέτω ορισμένες σκέψεις:
  Το Νομοσχέδιο για τον Ποινικό Κώδικα είχε χαρακτήρα διορθωτικής σάρωσης όλων των κακώς κειμένων.
Σειρά λανθασμένων αντιλήψεων, απόψεων και νομικών εφαρμογών που ίσχυσαν κατά την παρελθούσα κοινοβουλευτική περίοδο, μας τυράννησαν άδικα και  έκχυσαν στην καθημερινότητά μας το δηλητήριο της ανασφάλειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης στην ευνομούμενη πολιτεία. Ενθυμούμαστε ενδεχομένως τον, με περισσή αγωνία, κουτρουβαλισμό της προηγούμενης κυβέρνησης προ εκλογών, στο να αποφυλακίσει αμφιλεγόμενους καταδίκους, να χαϊδέψει την εξτρεμιστική αριστερή πτέρυγα και κατ’ ουσίαν να θεσμοποιήσει την ασυδοσία.
Είμαι απλός πολίτης και όχι ειδικός της νομικής επιστήμης. Γνωρίζω ότι η αναγκαιότητα για νόμους και για στοχοθεσία της νομοθεσίας, αποτελεί αξιακό και θεμελιακό δομικό στοιχείο του κράτους δικαίου και της Δημοκρατίας εν γένει. Αν χρειαστεί να υπερβούμε ένα νόμο, τότε είτε ο νόμος είναι κακός και χρειαζόμαστε άλλη νομοθέτηση, είτε… κάνουμε τόσο καλή χρήση του νόμου που κρατώντας το πνεύμα του, μπορούμε να τον υπερβούμε και να δεχθούμε την ενδεχόμενη κατά γράμμα εφαρμογή του ως κατάρα, κατά το αντίστοιχο βιβλικό χωρίο .
Στο νομοσχέδιο που συζητήθηκε και ψηφίσθηκε, υπάρχουν σημαντικές διατάξεις για τιμωρία εγκλημάτων λόγω χρήσης εύφλεκτων και εκρηκτικών υλών, από τις οποίες μπορεί να προκληθούν όχι μόνο υλικές ζημιές αλλά και ανθρώπινες βλάβες, ενίοτε μοιραίες.
Υποστηρίχθηκε, με περισσό θράσος,  ότι οι αποκαλούμενες «βόμβες μολότωφ», εάν μεταφέρονται και δεν χρησιμοποιούνται, δεν τελείται κακουργηματική πράξη. Όπως πολύ εύστοχα διατυπώθηκε, είναι σαν να λέμε ότι ο φέρων ναρκωτικές ουσίες δεν διαπράττει κακούργημα, εφόσον δεν τις πουλάει. Διαβάζοντας σύγχρονη ελληνική ιστορία, η μοναδική περίπτωση όπου τα κοκτέηλς των εύφλεκτων ουσιών προορίζονταν για αγαθή χρήση, ήταν όταν χρησιμοποιούνταν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, στην περίφημη εαρινή ιταλική επίθεση, όπου χρειάστηκε πολλές φορές να γίνουν μάχες σώμα με σώμα. Ναι, τότε, και μόνον τότε, οι ελληνικές «μολότωφ» ήταν καλές και δεν αποτελούσε η χρήση τους και η μεταφορά τους αδίκημα .
Χωρίς καμία διάθεση για φιλοσοφικό στοχασμό, αναρωτιέμαι… «Τι είναι ευνομούμενο κράτος;» Αυτό που παραβλέπει τον φέροντα βόμβες μολότωφ; Αυτό που κλείνει τα μάτια του στο ότι τα υπόγεια πανεπιστημιακών σχολών έχουν μεταβληθεί σε εργαστήρια συλλογής υλικών παντοειδούς χρήσης  με στόχο την επιβολή της θέλησης των επαναστατικών ακτιβιστών των Εξαρχείων και των «συλλογικοτήτων» τους; Αν αποφανθούμε ότι οι «συλλογές» υλικών όπως τα ρόπαλα, τα σπασμένα μάρμαρα ή τα άδεια μπουκάλια, είναι αθώα, τότε ενδεχομένως το κράτος δικαίου θα πρέπει να βλέπει τα υλικά αυτά ως μέσα πραγμάτωσης αθλοπαιδιών, γυμναστικών επιδείξεων επί του φιλάθλου κράτους και επί των δυνάμεων επιβολής της έννομης τάξης: κονταρομαχία, ρίψεις σφαίρας…
Όταν πολίτες ενός κράτους, προετοιμάζονται διαρκώς εναντίον ενός οιονεί κρατικού δυνάστη που καταπατά δήθεν ελευθερίες, τότε συμβαίνουν δυο τινά:  Είτε έχουμε δικτατορία όπου όλοι όσοι ασκούμε νομοθετικό έργο είμαστε λειτουργοί της ανομίας κάποιου φαντασιακού δικτάτορα, όλοι εμείς, δηλαδή ΚΑΙ οι 300! Είτε, δεν έχουμε δικτατορία, και δεν υπηρετούμε κανέναν δυνάστη, άρα καθένας που προετοιμάζεται για δράση  εναντίον του κράτους, των λειτουργών του, είναι μάλλον ή τρομοκράτης ή εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου. Και προφανώς επειδή συμβαίνει το δεύτερο, κάνω από εδώ μια έκκληση στην σοβαρότητα, στην ωριμότητα και στο αίσθημα πολιτικής ευθύνης.
  Ο ρόλος της αριστεράς ιστορικά, ήταν ρόλος υπερασπιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης και προς τούτο ο σεβασμός και η αποδοχή στο δημοκρατικό πολίτευμα, της αριστεροφροσύνης. Σήμερα όμως, ο ρόλος αυτός είναι κατάδηλα εκφυλισμένος, διότι η κοινωνιοκεντρική της σταθερά διαστέλλεται στον κοινωνικό μηδενισμό. Με τα πρόσφατα γεγονότα, σύσσωμος ο κομματικός μηχανισμός της μείζονος αντιπολίτευσης προέβη σε υποκριτικές οιμωγές εναντίον της παραβίασης του ακαδημαϊκού ασύλου και εναντίον της αστυνομίας!
Ο δε πολιτικός αριστερός λόγος έχει χάσει πλέον, κάθε εσωτερική δεινότητα,  και δημιουργική συνδρομή. Φαντάζει εντελώς ξεπερασμένος μέσα στο χρόνο… Λόγος αριστερόσχημος, πλην στυφός, αναχρονιστικός, κενοφανής. Έτσι, στέλεχος της μείζονος αντιπολίτευσης, στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων, εκστόμισε με στόμα μαινόμενο, λόγια «αγέλαστα και ακαλλώπιστα και αμύριστα», λόγια ανειρήνευτου πάθους, απαξίας της δημοκρατικής αρχής, λόγια μιας δήθεν αριστεροφροσύνης, κατάδηλου πρωτογονισμού! Στόχος η έκφραση αντίθεσης στον επιχειρησιακό σχεδιασμό και τη δράση της αστυνομίας, η οποία εποπτεύει και διασφαλίζει την έννομη τάξη και την διασφάλιση του κράτους δικαίου. Κάθε τέτοια αναφορά στην αστυνομία ερεθίζει τα ανακλαστικά αυτών των ανθρώπων εναντίον κάθε κίνησης νομιμότητας. Προκαλεί κατάθλιψη αφενός αυτή η ολίσθηση προς την ιδεολογική χρεοκοπία, αφετέρου η αδυναμία για ουσιαστική και καίρια αναδίπλωση! Η αριστερά στην Ελλάδα εξαφανίζεται από την απροσδιοριστία νοήματος, την ανημπόρια της και την ιδεολογική της στειρότητα.
Σε άλλη αφορμή, πάλι, έγιναν αναφορές στο πρόσωπο της Υπουργού Παιδείας στοχοποιώντας την. Εκεί, εκστομίστηκαν λόγια ή μάλλον άναρθρες πολιτικές κραυγές με έναν πασίδηλο περήφανο σαρκασμό και πάμπολλα ειρωνικά μειδιάματα. Πρόκειται πλέον για την απόλυτη απογύμνωση του αριστερού κοινωνιοκεντρικού λόγου και αυτό φαίνεται στις αντιδράσεις του λαού: απάθεια, απαξίωση, αδιαφορία. Η αριστερά κατάντησε ένας αυτοαποκλεισμένος και αυτοηδονιζόμενος θίασος, σε μόνιμη περιδίνηση πλάνης και παραζάλης. Ειλικρινά, αναρωτιέμαι ποιος ανάλγητος δαίμονας βασανίζει και τρέφει με διαρκείς αυταπάτες και ψευδαισθητικές βεβαιότητες τον αριστερό πολιτικό κόσμο; Είμαι βέβαιος ότι η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου και της ιδεολογικής χρεοκοπίας αυτού του κόσμου, είναι εγγύς, παρά τους κομπασμούς, και τους λεονταρισμούς. Η αριστερά πρέπει να υπερβεί τον δαίμονα της ροπής και της σύμφυσης με την παραβατικότητα. Αν δεν το κάνει, θα είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί μέσα στον κυκεώνα του κοινωνικού μηδενισμού που διέπει κάποιες ακραίες ομάδες, των οποίων δεν έχει την πρόθεση να τραβήξει τα αυτιά.
Αναρωτιέμαι ως πολίτης: Τούτη η στάση είναι μια συνειδητή επιλογή που εξυπηρετεί μικροκομματικές σκοπιμότητες; Είναι ιδεοληπτικά κατάλοιπα αναχρονιστικά; Ή είναι ατομοκεντρικός μηδενισμός;
Απαιτείται ωριμότητα και αίσθημα πολιτικής ευθύνης γιατί τίποτα από αυτά δεν εξυπηρετεί την ουσία του συνολικού υποκείμενου – την κοινωνική συνοχή εντέλει.