Παντελής Σαββίδης
Πολλοί άνθρωποι, αν όχι όλοι έχουν δύο ή τρεις ηλικίες. Τη νεότητά τους, τη μέση ηλικία τους και την ωριμότητα, ας την πούμε έτσι.
Ακόμη και οι μαρξιστές, διαχωρίζουν τα έργα του Μαρξ σε έργα νεότητας και ύστερου Μαρξ. Και είναι πολύ διαφορετικά.
Νεαροί, ήμασταν κατά του ιμπεριαλισμού, των Αμερικανών, κλπ. Καλά κάναμε.
Στην ύστερη ζωή μας, μας απασχολεί το θέμα, κυρίως, της ασφάλειάς μας. Τα μεγέθη με τον κύριο γείτονα που μας απειλεί είναι αρνητικά σε βάρος μας. Η ασφάλεια είναι το κύριο ζητούμενο και πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πώς διασφαλίζεται η ασφάλεια της χώρας και του λαού της;
Υπάρχουν δυόμιση δυνατότητες:

Η πρώτη είναι η ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων σε βαθμό υψηλό. Χρειάζεται χρόνο και αρκετό χρήμα. Η απειλή, όμως, είναι άμεση και χρήματα δεν υπάρχουν πολλά.
Η μισή δυνατότητα είναι συμμαχίες τύπου τριμερών με Ισραήλ και Αίγυπτο. Καλές, γενικώς, αλλά την κρίσιμη στιγμή δεν θα αποδώσουν.
Η τρίτη είναι η στρατηγική σχέση με δυνάμεις ή υπερδυνάμεις που θα περιλαμβάνει και στρατιωτική παράμετρο.
Από αυτήν την άποψη, η υποχώρηση των ΗΠΑ και ο κλασικός απομονωτισμός τους δεν βοηθούν. Η παρουσία τους στην περιοχή, διασφάλιζε μια ισορροπία πολλές φορές δύσκολα και με επώδυνο τρόπο για την Ελλάδα. Οι παρεμβάσεις τους στην άσκηση της ελληνικής πολιτικής, είτε εξωτερικής είτε αμυντικής, ήταν- και είναι- άμεσες αλλά λίγο πολύ η Ελλάδα δεν έχει απολέσει ως σήμερα έδαφος. Τα Ίμια αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση.
Οι Αμερικανοί τα έχουν κάνει μαντάρα και στα εσωτερικά τους και στην ευρύτερη περιοχή που μας αφορά.
Στο εσωτερικό μαλώνουν κομματικά για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, κάτι που δεν συνάδει με το ρόλο μεγάλης δύναμης.
Στην ευρύτερη περιοχή μας, όπου αναμίχθηκαν για να εφαρμόσουν την πολιτική εκδημοκρατισμού της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής απέτυχαν και φεύγουν κακήν κακώς.
Στο Ιράκ έριξαν τον Σαντάμ, επικαλούμενοι ψευδή στοιχεία για να δικαιολογήσουν την επέμβασή τους και αποσταθεροποίησαν τη χώρα αλλά και ευρύτερα την περιοχή. Ο Σαντάμ είχε επιφέρει κάποια ισορροπία.
Στην Αίγυπτο έριξαν τον Μπουμπάρακ, (με εκλογές που έγιναν με αμερικανική πίεση) ήρθε ο ισλαμιστής Μόρσι των Αδελφών Μουσουλμάνων και χρειάστηκε να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα για να αποκατασταθούν, κάπως, οι γεωπολιτικές ισορροπίες.
Στη Λιβύη έριξαν τον Καντάφι και βλέπουμε τα αποτελέσματα της πολιτικής τους.
Στη Συρία επιχείρησαν να διώξουν τον Άσσαντ, ο οποίος, μετά από έναν οκτάχρονο πόλεμο βγαίνει ενδυναμωμένος. Έφεραν, μάλιστα, και τη Ρωσία στη χώρα με σημαντικές βάσεις και καθοριστικό ρόλο.
Μετά από όλα αυτά- και άλλα- αποχωρούν με το επιβαρυντικό για το πρεστίζ της υπερδύναμης στοιχείο ότι εγκατέλειψαν και τους Συμμάχους τους, και το κενό που αφήνουν διεκδικείται, κυρίως, από την Τουρκία.
Η Αίγυπτος δεν μπορεί να το καλύψει. 
Το Ισραήλ, επίσης, αδυνατεί να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο. 
Η Σαουδική Αραβία είναι στρατιωτικά νάνος. 
Και το Ιράν έχει απομονωθεί.
Η ανάδυση της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη αποτελεί κύρια απειλή για τον ελληνισμό.
Η παρουσία των ΗΠΑ θα μπορούσε να επιφέρει κάποια ισορροπία αλλά οι Αμερικανοί αποσύρονται.
Η μερική σύνδεση αμερικανικών συμφερόντων με την Ελλάδα, όπως π.χ. στην Αλεξανδρούπολη, είναι κάτι αλλά δεν αρκεί.
Σ’ αυτό το μείζον ερώτημα χρειάζεται μια πολιτική απάντηση.
Προς το παρόν, τα πολιτικά κόμματα δεν την έχουν. Μηδέ της κυβέρνησης εξαιρουμένης. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί λύση στην προβολή σκληρής ισχύος, σε περίπτωση που χρειαστεί.
Δεν μπορεί, όμως, να συνεχίζεται αυτό το κενό. Είναι επικίνδυνο.