Θυμάμαι μια μέρα στην θητεία μου, με είχαν στείλει από τον λόχο να πάω για κάτι που δεν θυμάμαι στο Διοικητήριο.
 Περιμένοντας έξω από το γραφείο του διοικητού, ήταν και δύο αξιωματικοί που συζητούσαν, δεν ξέρω για ποιον λόγο, για την αντιαρματική ρουκέτα Μ72 LAW. 
Κατάλαβα ότι είχε η μονάδα τέτοια όπλα και παρενέβην, λέγοντας ότι εάν δεν τα έχουμε δει ποτέ, να κάνουμε βολή, τότε είναι άχρηστα στις αποθήκες. 
Ο ένας, υπολοχαγός, καλός αξιωματικός, μου απάντησε ότι είναι πολύ απλά στην λειτουργία, έχουν μάλιστα και οδηγίες χρήσεως γραμμένες επάνω στον σωλήνα (αυτό το γνώριζα). Οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα. 
Του είπα ότι άλλο πως ανοίγει ο σωλήνας και άλλο πως σκοπεύεις με το υποτυπώδες σκοπευτικό. 
Εξάλλου, ποτέ δεν είχε γίνει έστω κάποιο μάθημα απλό, επιδείξεως του όπλου, να ξέρει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται. Μάταιο. Αυτή η καταστροφική νοοτροπία ωχαδελφισμού που στην ειρήνη σημαίνει ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ και σε περίοδο πολέμου θα κοστίσει σε κορμιά, μάστιζε ανέκαθεν τον ΕΣ. 
Τότε, δεν γνώριζα ότι το 1974 στην Κύπρο, οι Τούρκοι είχαν Μ72 LAW, όπλο το οποίο αγνοούσαμε εντελώς. 
Έπεσαν ορισμένα στα χέρια μας αλλά όταν επεχείρησαν να τα χρησιμοποιήσουν κάποια στελέχη, φυσικά δεν πέτυχαν τίποτα. Θυμήθηκα αυτή την ιστορία προ ολίγου, όταν φίλος που τον είχα ρωτήσει για ένα συγκεκριμένο υλικό, μου είπε ότι υπάρχει αλλά ποτέ δεν έχει βγει να δοκιμαστεί “επειδή είναι μόνο για έκτακτες ανάγκες”….
 Κατά τ’ άλλα ΝΑΤΟ, “Είμαστε Παντού”, “Πολύς ιδρώτας στην εκπαίδευση – λίγο αίμα στην μάχη” κ.λπ. κ.λπ.



Savvas Vlassis