Κουρδιστάν (Κουρδικό Ζήτημα, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν) , Συρία , Τουρκία 14 Οκτωβρίου 2019

Το γεωστρατηγικό τοπίο ευνοεί τον Ερντογάν, αλλά ο χρόνος δουλεύει εναντίον του

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Για να κατανοηθούν
οι κινήσεις της Άγκυρας όλο αυτό το
διάστημα, πρέπει να ληφθούν υπόψη δύο
παράγοντες: Πρώτον, ότι το γεωστρατηγικό
τοπίο αφήνει χώρο στην επιθετικότητά
του. Δεύτερον, ότι –ειδικά μετά την
απόπειρα πραξικοπήματος του 2016– ο
Ερντογάν θεώρησε ότι στο πλαίσιο της
κυοφορούμενης νέας τάξης πραγμάτων
στην περιοχή μεθοδεύεται και ο δυνάμει
ακρωτηριασμός της Τουρκίας.

Είναι ξεκάθαρο,
άλλωστε, πως το Κουρδικό Ζήτημα έχει
για τα καλά μπει στη γεωπολιτική ατζέντα
και είναι μάλλον απίθανο να διαγραφεί.
Το γεγονός ότι το Ισραήλ έχει αναφανδόν
ταχθεί υπέρ της ίδρυσης και αναγνώρισης
κουρδικού κράτους είναι μία ένδειξη
και για τον προσανατολισμό του αμερικανικού
βαθέος κράτους. Μπορεί ο πρόεδρος Τραμπ
να αντιστέκεται, αλλά δεν θα μπορεί για
πολύ ακόμα.

Πριν από το
αποτυχημένο πραξικόπημα, ο Ερντογάν
δεν περιοριζόταν στη νεοοθωμανική
ρητορική του Νταβούτογλου πως η Τουρκία
πρέπει να ενδιαφέρεται για τους “αδελφούς”
της στον ευρύτερο μουσουλμανικό-σουνιτικό
κόσμο. Ούτε έμεινε στη δήλωση πως «Τουρκία
δεν είναι μόνο η Τουρκία». Έχει κάνει
ένα κρίσιμο βήμα παραπέρα. Όπως είπε το
2017, «όταν αλλάζουν τα πάντα, δεν μπορούμε
να βρισκόμαστε στο σημείο που βρεθήκαμε
τότε», δηλαδή στα σύνορα που χάραξε η
συνθήκη της Λωζάννης.

Διαβάστε τη
συνέχεια στο slpress.gr