Γράφει ο Σταύρος
Λυγερός

Στο χθεσινό
άρθρο «Μαζική υστερία ο στρατιωτικός
χαιρετισμός – Μιλάει το “γονίδιο”»
ανίχνευσα τις ιστορικές ρίζες του
εθνικισμού-επεκτατισμού που σαρώνει
την Τουρκία. Αυτός επανήλθε στο προσκήνιο
όταν το 2012 ο Ερντογάν κέρδισε τον
εσωτερικό πόλεμο στην Τουρκία κι
απελευθερώθηκε από τις σκοπιμότητες
που του επέβαλε η δεκαετής σύγκρουση
με το μετακεμαλικό κατεστημένο. Από το
2012, λοιπόν, όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη
μεταπολίτευση και οι νεοοθωμανοί
επικράτησαν, ο αρχηγός τους άρχισε να
ξεδιπλώνει την ατζέντα του, η ιδεολογική
βάση της οποίας είναι η “τουρκοϊσλαμική
σύνθεση”.

Η ατζέντα Ερντογάν
δεν περιλάμβανε μόνο τη σταδιακή
ισλαμοποίηση της καθημερινής ζωής στην
Τουρκία. Περιλάμβανε και την μετατροπή
της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη με
ηγεμονικές βλέψεις εις βάρος γειτονικών
χωρών από αυτές των κεμαλικών προκατόχων
του. Αυτό δεν ενοχλούσε τη Δύση, δεδομένου
ότι η οποία ασκεί πολιτική στην περιοχή
για τον εαυτό της κι όχι για τη Δύση.

Αυτός ήταν ο
λόγος που σταδιακά προκάλεσε το ρήγμα
στις αμερικανοτουρκικές και στις
ευρωτουρκικές σχέσεις. Ακολούθησε η
απόπειρα πραξικοπήματος, την οποία ο
Ερντογάν απέδωσε δημοσίως στο δίκτυο
Γκιουλέν και εμμέσως πλην σαφώς στους
Αμερικανούς. Από τότε το ρήγμα στις
διμερείς σχέσεις βαθαίνει συνεχώς, παρά
τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον να
επαναφέρει την Τουρκία στο δυτικό
“μαντρί”.

Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr