Επιεικώς απαράδεκτη η απόφαση του Τραμπ να εγκαταλείψει τους Κούρδους συμμάχους των Αμερικανών στο έλεος των Τούρκων. Και οι Βρετανοί υπήρξαν επί 150 χρόνια στυγνοί αποικιοκράτες που επανειλημμένα πρόδιδαν και «πουλούσαν» τους συμμάχους τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους, αλλά δήλωση τέτοιου ξεδιάντροπου κυνισμού δεν είχαν κάνει ποτέ για κανέναν όπως έκανε ο Τραμπ για τους Κούρδους της βόρειας Συρίας οι οποίοι έδωσαν το αίμα τους στον αγώνα κατά των παρανοϊκών ισλαμιστών δολοφόνων του ISIS. 


Οπωσδήποτε είναι δικαίωμα (και υποχρέωση) του Τραμπ να απεμπλέξει τη χώρα του από πολέμους στους οποίους δεν διακυβεύονται ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα, αλλά ήταν ηθικά απαράδεκτο να το κάνει αυτό ΤΩΡΑ, και μάλιστα σε βάρος του ηρωικού και βασανισμένου κουρδικού λαού. 
Θα είναι τεράστιο όνειδος για τους Αμερικανούς αν επιτρέψουν να πέσει στα χέρια των Τούρκων το μαρτυρικό Κομπάνι (ή Αΐν αλ-Αράμπ όπως ονομάζεται επισήμως) όπου οι Κούρδοι έστησαν με μεγάλες θυσίες το «Στάλινγκραντ του ISIS» από τον Σεπτέμβριο του 2014 έως τον Ιανουάριο του 2015 σε μια επική μάχη που είχε παρακολουθήσει τότε ολόκληρος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα.

Το κακό με τον Τραμπ είναι πως παρ’ ότι ακούει και λαμβάνει υπ’ όψιν του ορισμένους έμπειρους και διαβασμένους παρασκηνιακούς συμβούλους που έχει, όπως ο παλαίμαχος γερουσιαστής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, Πάτρικ Μπιουκάναν, πρώην «δεξί χέρι» του προέδρου Νίξον, ανακοινώνει τις αποφάσεις του με πολύ άγαρμπο και άστοχο τρόπο, συχνά μέσω προχειρογραμμένων tweet και με φρασεολογία που τον κάνει να δείχνει αλλοπρόσαλλος, φαντασμένος και ανεύθυνος. 
Η ουσία είναι πως οι Αμερικανοί θεωρούν εξαιρετικά πολύτιμο σύμμαχο και εταίρο την Τουρκία και δεν πρόκειται να τη χαρίσουν στον Πούτιν παρά τις μεγάλες προσπάθειες που κάνει η Ρωσία να την αποσπάσει από τη δυτική σφαίρα επιρροής. 
Η μόνη χώρα που στηρίζει τους Κούρδους αυτή τη στιγμή και που τάσσεται σαφώς υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους είναι το Ισραήλ, έστω κι αν το κάνει για να εξυπηρετήσει τα δικά του στρατηγικά συμφέροντα, για να τους χρησιμοποιεί ως σφήνα η οποία κόβει στη μέση τον εχθρικό άξονα Ιράν-Συρίας. 
Όλες οι άλλες χώρες της περιοχής είναι από αδιάφορες έως εχθρικές έναντι των Κούρδων, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.
 Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μεγάλη διπλωματική επιτυχία του Ερντογάν το ότι αντί να απομονωθεί πολιτικά και διπλωματικά η Τουρκία ως μόνιμος ταραξίας της Μέσης Ανατολής με βεβαρυμένο «ποινικό μητρώο», απομονώθηκαν οι Κούρδοι που ως λαός έχουν τραβήξει τα πάνδεινα επί αιώνες πολεμώντας για την εθνική ανεξαρτησία τους.

Για να ερμηνεύσει κανείς αυτά που γίνονται σήμερα με την Τουρκία και τις ΗΠΑ, θα πρέπει να παρακολουθεί πολύ προσεκτικά τι επιδιώκει το Ισραήλ, και τι σχέση δοσοληψιών, ανταλλαγμάτων και εκβιασμών υπάρχει ανάμεσα στο πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ και στον Τραμπ. 
Ο Αμερικανός πρόεδρος προσπάθησε να κατευνάσει το λόμπι με διάφορες κινήσεις (ανάθεση σημαντικής θέσης στον Λευκό Οίκο στον Εβραίο γαμπρό του, μεταφορά αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν κ.λπ) αλλά δεν είναι πρόθυμος να του κάνει όλα τα χατίρια. 
Το μεγαλύτερο χατίρι βέβαια που ήθελε το λόμπι ήταν να επιτεθούν οι Αμερικανοί στο Ιράν για λογαριασμό του Ισραήλ. 
Είχαν προηγηθεί διάφορες αφορμές, όπως η κατάρριψη του αμερικανικού drone τον Ιούνιο και οι επιθέσεις στα τάνκερ στον Περσικό Κόλπο, αλλά ο Τραμπ δεν αποφάσισε να πάει σε πόλεμο με το Ιράν. Οι Ισραηλινοί στο μεταξύ εκνευρίζονταν αφάνταστα με τη διστακτικότητά του και αυτό ήταν ολοφάνερο από τις δηλώσεις τόσο του Νετανιάχου όσο και άλλων παραγόντων.

Τους S-400 τους ήθελε ο Ερντογάν για να υπερασπιστεί τον πυρηνικό αντιδραστήρα που κατασκευάζει με τη συνδρομή των Ρώσων στο Ακουγιού (και κατ’ επέκταση το πρόγραμμα ανάπτυξης τουρκικών πυρηνικών όπλων στο μέλλον) έναντι πιθανής επίθεσης από το Ισραήλ, διότι παραδοσιακά οι Ισραηλινοί δεν ανέχονται κανέναν στη γειτονιά τους να αμφισβητήσει το πυρηνικό μονοπώλιό τους, ιδίως όταν αυτός έχει σαφώς εχθρικές διαθέσεις απέναντί τους. Το Ισραήλ ενεργοποιώντας κατάλληλους μηχανισμούς στην Ουάσινγκτον, μπόρεσε να μπλοκάρει, έστω και προσωρινά, τις παραδόσεις των F-35 στην Τουρκία. 

Ολόκληρος ο κόσμος εξεπλάγη πριν λίγο καιρό όταν το Ιράν ρίσκαρε να χτυπήσει τις σαουδαραβικές πετρελαιοπηγές ενώ κανονικά θα έπρεπε να λουφάξει φοβούμενο την αμερικανική στρατιωτική απάντηση. Απ’ ό,τι φαίνεται, το Ιράν έχει ψυχολογήσει σωστά τον Τραμπ και με το χτύπημα αυτό κατά της Σαουδικής Αραβίας τον έσπρωξε ουσιαστικά να διαρρήξει τις σχέσεις του μια ώρα αρχύτερα με το Ισραήλ αποκαλύπτοντας πέραν πάσης αμφιβολίας πως δεν σκοπεύει να πάει να βγάλει το ιρανικό φίδι από την τρύπα για λογαριασμό του Τελ Αβίβ. Το Ισραήλ έγινε έξω φρενών με την άρνηση του Τραμπ να χτυπήσει το Ιράν έπειτα από τέτοια θεόσταλτη αφορμή (είναι ολοκάθαρο αυτό από τα δημοσιεύματα των ισραηλινών εφημερίδων), και σε απάντηση έβαλε το χεράκι του ώστε να κινηθεί από τους Δημοκρατικούς η διαδικασία για την καθαίρεση του Αμερικανού προέδρου. 
Ο Τραμπ όχι μόνο δεν «συνετίστηκε» από αυτή την «προειδοποιητική βολή», αλλά με την απόφασή του να δώσει το «πράσινο φως» στους Τούρκους να δράσουν στη βόρεια Συρία, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στο Ισραήλ ότι θα πολεμήσει μόνο του το Ιράν και πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να χτυπήσουν πρώτοι οι Αμερικανοί όπως επιθυμούσαν διακαώς ο Νετανιάχου και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ. 
Αν ο Τραμπ ζοριστεί πολύ με την έρευνα που γίνεται τώρα στις ΗΠΑ, δεν θα διστάσει να εκβιάσει κι αυτός με τη σειρά του το εβραϊκό λόμπι απελευθερώνοντας και πάλι τις παραδόσεις των F-35 προς την Τουρκία – οπότε το Ισραήλ (και η Ελλάδα βεβαίως) θα έχει πλέον σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα διότι βασίζεται στα F-35 για να εξασφαλίζει τη στρατιωτική υπεροπλία του στη Μέση Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, εικάζω ότι έρχεται θύελλα πολέμου στον Περσικό Κόλπο.
 Οι Ισραηλινοί, όταν νιώθουν ότι είναι στριμωγμένοι στη γωνία και κρίνεται η εθνική τους επιβίωση, δεν αστειεύονται και δεν διστάζουν.

Στους Κούρδους της Συρίας εύχομαι καλή τύχη και καλό αγώνα. Θεωρητικά, οι Τούρκοι λένε πως θέλουν να καταλάβουν μία λωρίδα συριακού εδάφους μήκους 300 χιλιομέτρων και βάθους 30 χιλιομέτρων, δηλαδή περίπου όσο τρεις φορές ο νομός Αττικής, για να εγκαταστήσουν εκεί μερικά εκατομμύρια Σύρων προσφύγων. 
Θεωρώ πως οι Κούρδοι δεν θα παραδώσουν αυτή την περιοχή αμαχητί. Σίγουρα οι Τούρκοι δεν πάνε να κάνουν κεραυνοβόλο πόλεμο, ούτε θα βιαστούν, αλλά θα προχωρούν με το πάσο τους για να περιορίσουν όσο είναι δυνατόν τις απώλειές τους, όπως έκαναν και στον θύλακα του Αφρίν, βάζοντας μπροστά από τον δικό τους στρατό όπου μπορούν τους αναλώσιμους σύγχρονους «βαζιβουζούκους», τους φίλα προσκείμενους στην Τουρκία ισλαμιστές της βόρειας Συρίας.
 Πιστεύουν πως θα συντρίψουν εύκολα την όποια κουρδική αντίσταση με την απόλυτη υπεροχή τους σε αεροπορία και πυροβολικό. 
Οι Κούρδοι γνωρίζουν βέβαια πως όπου πατήσει ο Τούρκος δεν πρόκειται να ξαναφύγει. Ελπίζω να επιφυλάσσουν δυσάρεστες εκπλήξεις στο οθωμανικό ασκέρι του Ερντογάν.


Stirlitz