Σαν σήμερα, στις 14 Αυγούστου 1974, η Τουρκία ξεκινούσε τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στη Γενεύη, η Τουρκία έβαλε ξανά μπροστά τη στρατιωτική της μηχανή και κατέλαβε το 36,2% του νησιού. Περίπου 170 χιλ. Ε/κ εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους και να μετατραπούν σε πρόσφυγες στην ίδιά τους την πατρίδα. Έκτοτε έχουν περάσει 45 χρόνια. Οι πλείστοι που έζησαν στις κατεχόμενες περιοχές δεν υπάρχουν πια. Πέθαναν στην προσφυγιά. Και κάθε μέρα που περνά όλο και πιο λίγοι μένουν που έχουν άμεση σχέση με την κατεχόμενη πατρίδα μας. Η μισή μας πατρίδα έχει γίνει μια νοσταλγία και ένα όραμα. Κι ας είναι μερικά μόνο βήματα μακριά μας.

Σήμερα, 45 χρόνια μετά, και δύο χρόνια μετά το ναυάγιο των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά, μία νέα χαραμάδα ελπίδας δείχνει να ανοίγει. Η συνάντηση των δύο ηγετών μας, Νίκου Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί, μας δίνει το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι το παρελθόν μας θα γίνει φάρος και όχι λιμάνι όπου θα αράξουμε τις αναμνήσεις μας για να μιλούμε μόνο για το πριν. Θα γίνει η αρχή για να μπορούμε να κουβεντιάζουμε απλά, ως απλοί άνθρωποι, και για το μετά. Που οι σημερινές και οι επόμενες γενιές Ε/κ και Τ/κ θα κτίζουν μαζί το αύριο και δεν θα περιορίζονται στο παρελθόν. Που απλώς θα γνωρίζουν μέσα από αφηγήσεις και μαυρόασπρες φωτογραφίες του καλού και του κακού μας εαυτού.

Σήμερα, 45 χρόνια μετά, στα κατεχόμενα γιορτάζουν τη δεύτερη φάση της εισβολής και στις ελεύθερες περιοχές θρηνούμε (όσοι θρηνούμε) τη χαμένη μας πατρίδα. Ελπίδα και ευχή στις 14 Αυγούστου 2020, τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Η 14η Αυγούστου 1974 να είναι πλέον μόνο μία ημερομηνία, δίπλα στις πολλές, στην ιστορία του τόπου μας.