Ο φίλος Σωτήρης από την Κύπρο, μας έστειλε ένα σχόλιό του, ως απάντηση στο άρθρο της Φανούλας Αρυρού, το οποίο σχόλιο και δημοσιεύουμε ευχαρίστως:
Πρόκειται περί διαστρεβλώσεως της πραγματικότητος διά της διασυνδέσεως μάλιστα της ομιλίας του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ μετά βρετανικών εγγράφων, άτινα υιοθετούνται (διατί άραγε;) ως τεκμήρια αληθείας… Το εξαχθέν συμπέρασμα ότι ο “Μακάριος εκάλεσε την Τουρκίαν να επέμβη εις την Κύπρον” από απόσπασμα της ομιλίας[1] του τη 19-7-1974 ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ήτοι από το εξής: «Καλώ το Συμβούλιο Ασφαλείας να χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους και τα εις την διάθεσή του μέσα, ώστε η  συνταγματική τάξη εν Κύπρω και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Κύπρου να αποκατασταθούν άνευ καθυστερήσεως. Καθώς έχω ήδη δηλώσει, τα γεγονότα εις Κύπρον δεν αποτελούν εσωτερική υπόθεση των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τούρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας είναι μια εισβολή. Και εκ των συνεπειών της θα υποφέρει όλος ο λαός της Κύπρου αμφότεροι Έλληνες και Τούρκοι», αποτελεί μνημείον διαστρεβλώσεως. 
Η αναφορά ότι  επηρεάζονται και οι Τούρκοι της Κύπρου και ότι ήτο εισβολή της χούντας, μηδόλως εσήμαινε ότι εκάλει την Τουρκίαν να επέμβη. 
Τοιαύτη αναφορά, εξ επόψεως διεθνούς δικαίου, μηδόλως έδινε το νομικόν δικαίωμα προς οιονδήποτε κράτος να επέμβη. 
Μηδόλως υπάρχει εις την ομιλίαν οιαδήποτε νύξις προς τας ‘εγγυητρίας δυνάμεις'[2] διά να επέμβουν.  
Ουχί τας ‘εγγυητρίας δυνάμεις’, αλλά  το Συμβούλιον Ασφαλείας εκάλει προς αποκατάστασιν της συνταγματικής τάξεως και των δημοκρατικών δικαιωμάτων του κυπριακού λαού. 
Και εξ επόψεως διεθνούς δικαίου, εκτός από οιανδήποτε προσπάθειαν αυτοαμύνης της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνον το εν λόγω διεθνές όργανον ηδύνατο να επέμβη, (και προφανώς) ουχί εναντίον, αλλά υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ. 
Οιοσδήποτε υποστηρίζει ότι “ο Μακάριος εκάλεσε την Τουρκίαν να επέμβη εις την Κύπρον” υπονομεύει την (εξ επόψεως διεθνούς δικαίου ορθήν) θέσιν ότι η τουρκική επέμβασις απετέλη και αποτελεί το υπέρτατον διεθνές έγκλημα της επιδρομής, ήτοι την ύψιστον διεθνή παρανομίαν, υπονομεύει την (εξ επόψεως διεθνούς δικαίου ορθήν) θέσιν επίσης, ότι η παρανομία αύτη μεταδίδεται και ενυπάρχει εις οιουσδήποτε καρπούς της επιδρομής, ως επί παραδείγματι την κατοχήν τμήματος του εδάφους του ανεξαρτήτου και κυριάρχου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον εκτοπισμόν σχεδόν όλων των Ελλήνων Κυπρίων από τα κατεχόμενα και την διαρπαγήν των κατοικιών και λοιπών περιουσιών των επί τη βάσει μάλιστα φυλετικών και θρησκευτικών κριτηρίων, τον εποικισμόν των κατεχομένων εκ τουρκικής ή άλλης καταγωγής εποίκων, την ίδρυσιν του αποσχιστικού μορφώματος επί του κατεχομένου εδάφους και, πλέον επί τα χείρω, ως καθεστώτος apartheid, και δη τουρκικής εκδοχής…


[1] Πράγματι η ομιλία δέν ήτο η πρέπουσα, ήτο ατυχής. Τούτο όμως μηδόλως σημαίνει, ότι διά της εν λόγω ομιλίας εκλήθη η Τουρκία να επέμβη εις την Κύπρον.
[2] Επαναλμβάνουμε ότι κατ’ επιταγήν του άρθρου 103 του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ, η συγκρουομένη και δη βαναύσως προς τον Χάρτην τούτον Συνθήκη Εγγυήσεως είναι νομικώς άκυρος εξ υπαρχής, ότε υπεγράφη (τη 16η Αυγούστου 1960) μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας αφ’ ενός και των Ελλάδος, ΗΒ και Τουρκίας αφ’ ετέρου. Και άρα, μεταξύ άλλων, και η αποδιδομένη εκ της Συνθήκης ταύτης ιδιότης της ‘εγγυητρίας δυνάμεως’ προς τα αναφερθέντα τρία κράτη, είναι επίσης νομικώς άκυρος.