Τα λέμε για να τα λέμε, τελικά. Μεταξύ μας, κουτουρού και αδιάφοροι για τις συνέπειες. Χωρίς καμιά μελέτη. Χωρίς κανένα σχέδιο. Να πάει ο Αναστασιάδης στον Γκουτέρες να του πει καθαρά ότι θέλει συνομιλίες από εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντάνα, χωρίς προϋποθέσεις, λένε. Και νομίζουν ότι κάνουν πολιτική. Νομίζουν ότι έτσι θα σώσουν τον τόπο. Οι δικοί μας. Οι ηγεσίες μας. Οι σωτήρες μας. Και να έχεις από την άλλη τον Οζερσάι, το αστέρι της Άγκυρας, να βάζει στην άκρη τον Ακιντζί και να τους απαντά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: Εάν ο διεθνής παράγοντας θέλει να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν «μπορώ να σας διαβεβαιώσω το εξής: αυτό δεν θα γίνει» (5/7/19). Διότι, είναι πολύ ξεκάθαρο για να νομίζουμε πως θα το προσπεράσουμε αβρόχοις ποσί. Οι συνομιλητές μας δεν διαπραγματεύονται τίποτε άλλο εκτός από το φυσικό αέριο. Το φυσικό αέριο έχει «από κοινού ιδιοκτησία», λέει, και «είμαστε έτοιμοι να δείξουμε ευελιξία στο να βρεθεί μια ρεαλιστική προσέγγιση». Για να τον συμπληρώσει από την Τουρκία ο υφυπουργός Ενέργειας, Αρμπασλάν Μπαϊρακτάρ: «Η Τουρκία είναι έτοιμη να συμβάλει στην πολιτική λύση του κυπριακού προβλήματος, εάν αυτή (η λύση) θα συμβάλει στην εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου». Η εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου είναι το θέμα. Δεν είναι οι κατεχόμενες περιουσίες μας, δεν είναι οι πρόσφυγες μας, δεν είναι ο εποικισμός, δεν είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας, δεν είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Κι αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί την ηγεσία μας ένα είναι: Ότι η Τουρκία δημιουργεί τις συνθήκες ώστε το ζήτημα των κοιτασμάτων να γίνει μέρος του Κυπριακού και να τεθεί υπό διαπραγμάτευση. Και, μάλιστα, να γίνει διαπραγμάτευση υπό εκβιασμό. Με τις τουρκικές φρεγάτες γύρω από την Κύπρο και τα τουρκικά γεωτρύπανα να αρπάζουν στην πράξη τα κομμάτια της κυπριακής ΑΟΖ.

Δεν χρειάζεται βαθιά πολιτική σκέψη για να αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι αν αυτή τη στιγμή, υπό τις συνθήκες που δημιουργεί η Άγκυρα και η τ/κ ηγεσία, πάμε τυφλά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα πάμε για να αποδεχθούμε εκείνο που επιδιώκουν την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον. Να παγώσει και να τοποθετηθεί στο τραπέζι το ενεργειακό πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κι αυτό είναι κάτι που απέρριπτε όλη η πολιτική μας ηγεσία, εκτιμώντας ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, εκτός από το ότι θα χαθεί κάθε πιθανότητα να αποτελέσουν τα κοιτάσματα κίνητρο για την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους για να κάνουν βήματα επίλυσης του Κυπριακού (αυτός δεν είναι ο στόχος μας;), η Κυπριακή Δημοκρατία θα αποδεχόταν ότι δεν έχει κυριαρχία κι ότι η Τουρκία έχει λόγο ακόμα και σε όσα η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ως νόμιμα δικαιώματά της. Να θυμίσω μόνο ότι το 2014, όταν είχαμε την εισβολή του Μπαρμπαρός (και όχι γεωτρύπανων) ο Νίκος Αναστασιάδης, δήλωνε «διάλογος υπό την απειλή επιβολής του ισχυρού, των θέσεων και αξιώσεων του ισχυρού θα σήμαινε εν τη ουσία εθνική αυτοκτονία» (Φιλελεύθερος, 21/12/2014). Και ο Γιαννάκης Κασουλίδης, λίγο νωρίτερα (15/12/14), εξηγούσε ότι η τουρκική θέση «όχι μόνο στοχεύει στη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων στη νότια ΑΟΖ της Κύπρου αλλά και στην κατάργηση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας». Εθνική αυτοκτονία παραμένει και τώρα είναι πιο κοντά. 

Να πάει, λένε, στον Γκουτέρες να του πει να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις. Μα, ο Γκουτέρες είναι που θα βάλει στο τραπέζι τα κοιτάσματα. Ούτε αυτό το κατάλαβαν, όμως. Ήταν σαφέστατη η έκθεση του τον περασμένο Οκτώβριο, παρότι δεν απασχόλησε κανέναν (αυτή η στήλη το επεσήμανε από τότε, 18/10/18, για να υπάρξει αντίδραση, αλλά ουδείς ασχολήθηκε). Ο Αντόνιο Γκουτέρες επαναλάμβανε στην έκθεση του ότι «οι φυσικοί πόροι που βρέθηκαν εντός και γύρω από την Κύπρο πρέπει να ωφελήσουν τις δύο κοινότητες» και πρόσθετε: «Πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες για να αποφευχθεί η περιττή κλιμάκωση στους προσεχείς μήνες και να επιδιωχθεί διάλογος επί του θέματος». Τι σημαίνει να επιδιωχθεί διάλογος επί του θέματος αν όχι πλήρης υιοθέτηση της τουρκικής αξίωσης. Ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας είναι έτοιμος να τοποθετήσει στο τραπέζι το φυσικό αέριο, αλλά εμείς τον χαβά μας.