Η “αποκλειστική” κρατική απάτη
Να καταργηθούν πλήρως οι αποκλειστικές/οι νοσοκόμες/οι!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καμιά αποκλειστική νοσοκόμα/ος και θα έπρεπε να απαγορεύονται πλήρως στα δημόσια νοσοκομεία. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες με σοβαρό κοινωνικό κράτος αυτό δεν υφίσταται ως έννοια.
Είναι υποχρέωση του νοσοκομείου να παρέχει αυτή την υπηρεσία. Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ (8.38%) με την Ισπανία (9.17%) ή την Ιρλανδία (7.76%) (στοιχεία eurostat link εδώ) Αν δεν παρέχει αυτά που οφείλει, οι πολίτες πρέπει να τα απαιτήσουν. Τα πληρώνουν. Ήδη. Με φόρους και εισφορές. Και να κάνουν αγωγές στα νοσοκομεία για ελλιπή περίθαλψη και μηνύσεις για βλάβες στην υγεία των ασθενών από την έλλειψη ή ανεπάρκειά τους. Αν κάποιοι ασθενείς έχουν ανάγκη διαρκούς προσοχής, το νοσοκομείο οφείλει το ίδιο να προσθέσει νοσοκόμο/α στον θάλαμό τους.
Αντιθέτως, πρόσωπα συνοδείας (όχι νοσοκόμοι) που μένουν με τον ασθενή για να του κάνουν παρέα, να τον εμψυχώσουν, να τον βοηθήσουν σε μικροανάγκες ή προσωπικές δραστηριότητες, επικοινωνία ή να ειδοποιήσουν την ή τον νοσοκόμο υπηρεσίας για να κάνει τα πρέποντα ιατρικά, όπως οφείλει, να τον αλλάξει, να καθαρίσει, να φροντίσει τους ορούς, τα φάρμακα, θα έπρεπε να επιτρέπονται χωρίς κανέναν περιορισμό. Στον βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ασθενούς το επιτρέπει ή το καθιστά αναγκαίο και εκτός ωρών επισκεπτηρίου. Όπως και όταν επιτρέπονται και οι οικείοι του.
για τη συνέχεια katoptra