Οι εταίροι δάνεισαν στη χώρα μας €250 δισ. με εξαιρετικά προνομιακούς όρους. Και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% δεν ζητήθηκαν από την Ελλάδα για να την τιμωρήσουν ή επειδή οι εταίροι ήθελαν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους 
Οι εταίροι δάνεισαν στην Ελλάδα 250 δισ.€ με εξαιρετικά προνομιακούς όρους, για να αποφύγει την πολύ οδυνηρή άτακτη χρεοκοπία. Θεωρητικά, λοιπόν, τα ευρωπαϊκά δάνεια διάσωσης με τους ευεργετικούς έως χαριστικούς όρους ήταν μια γενναιόδωρη εκδήλωση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αν είναι όμως έτσι, γιατί η «διάσωση» συνοδεύτηκε από αποικιοκρατικούς όρους (υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα), που υποθηκεύουν την ανάπτυξη της χώρας μέχρι το 2060; Μπορούμε να θεωρούμε ένδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης μια «διευκόλυνση» που καταδικάζει δύο γενιές σε μιζέρια και υπανάπτυξη; 
Εύλογο το ερώτημα, αλλά βασισμένο σε μια παρανόηση, τη δαιμονοποίηση των πρωτογενών πλεονασμάτων. 
Ας ξεκαθαρίσουμε την εικόνα της λειτουργίας των Πρωτογενών Πλεονασμάτων (ΠΠ) με τη βοήθεια της Ιταλίας. 
Η Ιταλία παράγει πρωτογενή πλεονάσματα από το 1995 που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία στη Eurostat με εξαίρεση ένα μόνο έτος (διάγραμμα Ι). Στις 23 από τις 24 χρήσεις της περιόδου 1995-2018, η εκτέλεση του ιταλικού Προϋπολογισμού κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα. Μοναδική εξαίρεση το 2009, οπότε λόγω της κρίσης εμφάνισε πρωτογενές έλλειμμα 0,9% του ΑΕΠ. Και πάλι, όμως, ήταν η καλύτερη επίδοση στην Ευρωζώνη. 

Για τη συνέχεια Protagon