Στα προηγούμενα σημειώματα που αφορούσαν τις κρατικές επιχειρήσεις και άλλα περιουσιακά στοιχεία που κατέχει το Δημόσιο και τα οποία αποτελούν ιδιοκτησία όλων των πολιτών, είχα υποστηρίξει πως η κυβέρνηση θα πρέπει να καταρτίζει ισολογισμό για τον δημόσιο τομέα. 
Σε αυτό τον ισολογισμό θα καταγράφονται όλα τα χρέη και οι υποχρεώσεις, τα οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε συνολικά «οφειλές», και επίσης όλα τα υπόλοιπα πράγματα που κατέχει ο δημόσιος τομέας, τα οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «περιουσιακά στοιχεία», ασχέτως της μορφής που έχουν.
 Με αργό ρυθμό κυβερνήσεις ανά τον κόσμο αρχίζουν να καταρτίζουν ισολογισμούς για τον δημόσιο τομέα και να μαθαίνουν τι πληροφορίες μπορεί κανείς να σταχυολογήσει. Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα ευκολονόητο επιχείρημα για ποιο λόγο θεωρώ πως η ιδέα αυτή θα επικρατήσει με την πάροδο του χρόνου. 
Αναλογιστείτε πώς διαχειρίζεται τη ζωή του οποιοδήποτε άτομο. Καθένας περνάει μια περίοδο μάθησης και σπουδών. Στη συνέχεια αποκτάει εργασία και αρχίζει να αποταμιεύει ενόψει της συνταξιοδότησης. Μετά, συνταξιοδοτείται και επικεντρώνεται σε άλλα, ενδεχομένως περισσότερο φιλοσοφικά, ζητήματα.
 Οντας συνταξιούχος, αρχίζει να χρησιμοποιεί τις αποταμιεύσεις που έχει συσσωρεύσει την περίοδο που εργαζόταν. Οι αποταμιεύσεις έχουν γίνει τα περιουσιακά στοιχεία που αναφέρονται στον ισολογισμό του.

Για τη συνέχεια Kathimerini