Άρθρο του Nihat Ali Özcan στην εφημερίδα Μιλλιέτ
Συνεχίζεται η κρίση που έχει ξεσπάσει μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, με αφορμή τους S-400 και τα F-35 που έχει παραγγείλει η τουρκική πολεμική αεροπορία.
Σε περίπτωση που δεν αλλάξει στάση η μια από τις δυο πλευρές, δεν φαίνεται να υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Σύμφωνα με τις ΗΠΑ και ορισμένους συμμάχους της, τα δυο συστήματα δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν. Με άλλα λόγια, διατείνονται ότι αν συνυπάρχουν τα δύο συστήματα, η Ρωσία μέσω των S-400 μπορεί να πάρει όλα τα δεδομένα που αφορούν τη λειτουργία των συστημάτων του F-35. Η τουρκική πλευρά με τη σειρά της λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα από τη συνύπαρξη των δυο συστημάτων.
Οι ανταγωνίστριες χώρες έχουν ως στόχο τις πληροφορίες που αφορούν την υψηλή τεχνολογία και τα οπλικά συστήματα της άλλης χώρας. Γι’ αυτό αναθέτουν ανάλογες αποστολές στις υπηρεσίες πληροφοριών, με χιλιάδες εργαζομένους και δισεκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό. Ανάμεσα στους στόχους των μυστικών υπηρεσιών είναι τα συστήματα ραντάρ, τα μαχητικά αεροσκάφη, τα πυραυλικά συστήματα. Εκτός αυτών, οι μυστικές υπηρεσίες βάζουν στο στόχο και τις πληροφορίες που αφορούν την πυρηνική τεχνολογία.
Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ήταν πολύ της μόδας να κλέψεις ένα αεροσκάφος του εχθρού, για να αποκτήσεις τις πληροφορίες που αφορούσαν τα συστήματά του.
Οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να προστατέψουν τις πληροφορίες των πυρηνικών βομβών και των πυραυλικών συστημάτων από τους Σοβιετικούς. Στον τομέα των μαχητικών αεροσκαφών η Ρωσία και η Κίνα είχαν πρόβλημα. Όμως τα αεροσκάφη που κατασκεύασαν από το 1952 μέχρι το 1990, δεν τα προστάτεψαν.
Το 1953 αεροσκάφη  MİG-15 της πολωνικής πολεμικής αεροπορίας, άρχισαν να οδηγούνται από τους χειριστές τους στη Δύση. Συνολικά σε οκτώ χρόνια έφυγαν πέντε χιειρστές με τα αεροσκάφη τους. Έτσι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έμαθαν τα πάντα για τα αεροσκάφη αυτά αλλά και για τις τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι χειριστές τους. 
Το 1991 ένας ιρακινός πιλότος οδήγησε ένα MİG-21 στο Ισραήλ. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία των μυσιτκών υπηρεσιών του Ισραήλ. Όμως δεν ήταν όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Το 1968 έανς πιλότος της συριακής πολεμικής αεροπορίας οδήγησε εκ λάθους το αεροσκάφος του τύπου MİG-17, αντί σε αεροδρόμιο του Λιβάνου, σε αεροδρόμιο του Ισραήλ. Ήταν ένα “δώρο εξ ουρανού” που έλαβαν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ.
Το μοναδικό αεροσκάφος της Δύσης που έφυγε σε εχθρική χώρα, ήταν ένα  F-5 της πολεμικής αεροπορίας του Νοτίου Βιετνάμ, που το προσγείωσε ο πιλότος του σε αεροδρόμιο του Βορείου Βιετνάμ.Η πιο ντροπιαστική ημερομηνία για την Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία ήταν η 6η Σεπτεμβρίου 1976. Την ημέρα εκείνη ο σμηναγός Μπελένκο αυτομόλησε και προσγείωσε το αροσκάφος του τύπου MİG-25 στην Ιαπωνία. Το πιο σημαντικό για τους τεχνικούς των ΗΠΑ ήταν ότι μαζί με το αεροσκάφος εξέτασαν και τα συστήματα ραντάρ και πυραύλων αέρος – αέρος που διέθετε.
Όταν το αεροσκάφος παραδόθηκε στους Σοβιετικούς, εκείνοι απαίτησαν από την Ιαπωνία χρηματική αποζημίωση, γιατί έλειπαν ορισμένα συστήματα. Οι ΗΠΑ με τη σειρά τους, έδωσαν εκατομμύρια δολάρια στον πιλότο και του παραχώρησαν πάραυτα την αμερικανική υπηκοότητα.
Και πάλι στην Άπω Ανατολή, τις 25 Φεβρουαρίου 1983, ο σμηναγός Lee de της πολεμικής αεροπορίας της Βόρειας Κορέας, οδήγησε ένα αεροσκάφος τύπου MİG-19 σε αεροδρόμιο της Νότιας Κορέας.
Επίσης, τις 20 Μαΐου 1989, ο σμηναγός Zuyev, προσγειώθηκε με το αεροσκάφος του, τύπου MİG-29, στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας. Βραβεύτηκε και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Έγραψε βιβλία. Το αεροσκάφος του έγινε φύλλο και φτερό.
Ο κατάλογος είναι μακρύς.
Όμως σήμερα η συλλογή πληροφοριών δεν περιορίζεται στη φυσική ροή. 
Οι πληροφορίες διακινούνται σε ηλεκτρονικό περιβάλλον, ο κυβερνοχώρος δίνει απίστευτες δυνατότητες γι’ αυτό.
Και τα δυο συστήματα, και οι  S-400 και τα F-35, είναι στην ουσία συστήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι ότι τώρα δεν χρειάζεται ένας πιλότος ή ένας αυτόμολος για να μεταφέρει τις πληροφορίες, αφού αυτές υποκλέπτονται από μακρυά.