Η συνέχεια είναι η ίδια, να μην αγχώνεται κανένας. Όπως τα τηλεοπτικά σίριαλ. Μπορεί να χάσεις καμιά εικοσαριά επεισόδια, αλλά με πρώτη ευκαιρία μπαίνεις αμέσως στο νόημα, σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εξέφρασε, λέει, την ελπίδα ότι «μετά το πέρας των εκλογών στην Τουρκία θα υπάρξει μια αναθεώρηση της πολιτικής της…». Καμιά εικοσαριά χρόνια εκφράζουμε την ίδια ελπίδα κάθε φορά που έχει εκλογές ο Ερντογάν. Με κορυφαίο εκείνο το αμίμητο «Σάρωσε το ΑΚP, ελπίζει η Κύπρος – Αυτοδύναμη Κυβέρνηση χωρίς εθνικιστικά βαρίδια στην Τουρκία», που έκανε κύριο πρωτοσέλιδο η εφημερίδα «Πολίτης», τον Νοέμβριο του 2015, εκφράζοντας με φανατισμό και ανορθόδοξα για μια κατεχόμενη χώρα την ψευδαίσθηση πάνω στην οποία βασίστηκε όλη η πολιτική πορεία που ακολούθησε στη συνέχεια η ηγεσία μας. Με διάφορους κοκορόμυαλους από γύρω να τη χειροκροτούν και να αποπαίρνουν τους υπόλοιπους (όπως σήμερα επιρρίπτουν ευθύνες στον Αναστασιάδη επειδή δεν καταπίνει τόσο εύκολα όπως παλιά τις τουρκικές αξιώσεις). Η πορεία που οδήγησε στα πιο δύσκολα πολιτικά αδιέξοδα που βρέθηκε ποτέ το Κυπριακό. Παρόλα αυτά, λοιπόν, έχουν ακόμα ελπίδα ότι θα υπάρξει αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής και μπορεί ξαφνικά να βρεθούμε προ εκπλήξεων. Κι αυτό μας το έχουν ξαναπεί όσοι περίμεναν τον Ερντογάν να κερδίζει εκλογές για να μας εκπλήξει με τις υποχωρήσεις που θα κάνει για να λύσει το Κυπριακό.

Και τις εκπλήξεις, που ήταν όλες δικές τους, τις αντίκρισαν στο Κραν Μοντανά, όπου έληξε το παραμύθι, όταν άκουγαν και δεν πίστευαν στ΄ αφτιά τους, τον Τσαβούσογλου να τους λέει να ξεχάσουν το όνειρο της αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων και την κατάργηση των εγγυήσεων. Κι όταν ακόμα ακούνε κάθε μέρα τον Ακιντζί και τον Οζερσάι, μέσα κι έξω από τα κουτιά, να μας μεταφέρουν αξιώσεις για το μέλλον μας, που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν θα μπορούσε να αντέξει ένα σύγχρονο δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος κι ένας λαός, που το μόνο που ονειρεύεται είναι την ειρήνη, την ελευθερία και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ελπίζει ότι θα αλλάξει πολιτική η Τουρκία, αλλά τουλάχιστον δείχνει να έχει αντιληφθεί ορισμένα βασικά ζητήματα και τα προβάλλει. Όπως χτες επανέλαβε το ζήτημα της πολιτικής ισότητας, που αν αποδεχθεί την τουρκική λογική, θα δημιουργεί πολιτική ανισότητα και όχι πολιτική ισότητα. Όπως και την απαίτηση της Τουρκίας για ισότιμη μεταχείριση Τούρκων και Ελλήνων υπηκόων, για το οποίο αναφέρθηκε και στην απάντηση που έδωσε στον Μπόρις Τζόνσον, όταν τον ρώτησε γιατί αντιτίθεται. Του απάντησε, λέει, «για τους ίδιους ακριβώς λόγους που εσύ κατόρθωσες να πείσεις τους Άγγλους να ψηφίσουν την έξοδο από την ΕΕ με κύριο επιχείρημα ότι εάν η Τουρκία καθίστατο μέλος της ΕΕ, η Αγγλία θα πλημμύριζε από Τούρκους υπηκόους». Το ερώτημα, όμως, είναι αν ο Πρόεδρος τα πιστεύει όλα αυτά και τα θεωρεί κόκκινες γραμμές. Αν τα πιστεύει, πώς ισορροπεί όταν δηλώνει έτοιμος να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά; Αφού εκεί όλα αυτά που τονίζει σήμερα με αποφασιστικότητα ως εντελώς αρνητικά κι επικίνδυνα έγιναν αποδεκτά. Και αν επιστρέψει σε εκείνο το σημείο, θα θεωρηθούν δεδομένα. 

Η ουσία, λοιπόν, είναι να αντιληφθούμε ότι δεν πρόκειται να γίνει κάποιο θαύμα και να αλλάξει πολιτική η Άγκυρα. Είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκει είτε με συνομιλίες είτε χωρίς. Η δική μας δουλειά είναι να αποφύγουμε την πορεία που ξέρουμε ότι θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στον τουρκικό δρόμο για να εξυπηρετήσουμε ξανά, ίσως και τελεσίδικα, τα σχέδια της Άγκυρας. Γι΄ αυτό πρέπει να τεθούν προϋποθέσεις πριν από τον όποιο διάλογο. Καθαρά και αποφασιστικά. Όπως το ότι δεν συζητούμε αν δεν γίνει απογραφή στα κατεχόμενα να ξέρουμε για ποιον πληθυσμό συζητούμε και πόσοι είναι οι έποικοι. Ούτε αν δεν γίνει ο έλεγχος της οικονομίας και των τραπεζών από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, να ξέρουμε πόσο μπορεί να αντέξει το κοινό μας κράτος και τι χρειάζεται. Ούτε αν δεν γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο και να τερματιστούν οποιεσδήποτε εχθρικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ. Και πολλά άλλα, που μια ευρωπαϊκή χώρα οφείλει να διασφαλίζει για όλους τους πολίτες της. Δεν είμαστε σε θέση να θέτουμε προϋποθέσεις, λένε διάφοροι. Αν δεν μπορούμε τώρα με όλες τις συνθήκες ενάντια στην Τουρκία, δεν θα μπορέσουμε ποτέ και καλύτερα να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας και να την παραδώσουμε στις τουρκικές ορέξεις.