Eυγενής κατ’ ουσίαν και επιθετικός όπου πρέπει. Εστέτ με την προσήνεια που του προσδίδει η πλέρια γνώση πολλών αντικειμένων, αλλά και λαϊκός με την έννοια της πρόσδεσής του με το καθημερινό. Με ευρωπαϊκή εσάνς, αλλά και με μιαν ελληνικότητα -αυθεντική, όχι ψευδεπίγραφη- που δεν διστάζει να την εκφράζει δημόσια. 
Ο καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, κριτικός τέχνης και συγγραφέας, Μάνος Στεφανίδης, είναι από αυτές τις περιπτώσεις των ανθρώπων που ξεπερνούν την έννοια του «πνευματικού ταγού». Ίσως διότι από μόνη της η έκφραση κουβαλάει στην Ελλάδα την απαξιωτική ερμηνεία του κουλτουριάρη. Ο Μάνος Στεφανίδης μόνο τέτοιος δεν είναι. Όποιος συνομιλήσει μαζί του θα σταθεί μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι, σε πολλές! Όσες κρύβει και η συνέντευξη που παραχώρησε στο Andro, από την οποία παρέλασαν πολλά μέλη της πολιτικής και πνευματικής σκηνής, αλλά κυρίως οι καινοτόμες ιδέες του. 
– Κύριε Στεφανίδη, ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα που αφορά τον ακαδημαϊκό χώρο. Έχουμε μπροστά μας τις πρυτανικές εκλογές. Τα πανεπιστήμια αποτελούν οργανικό μέρος της κοινωνίας, άρα τι μπορούμε να περιμένουμε από την εκλογική διαδικασία; 
Το λέτε πολύ σωστά. Τα πανεπιστήμια, ενώ λειτουργούν ως ένα πνευματικό γκέτο υψηλού επιπέδου, είναι οργανικό κομμάτι της κοινωνικής πραγματικότητας. Θα έπρεπε να είναι πιο ανοιχτά και παρεμβατικά και συγχρόνως πιο ελεύθερα. Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Τα πανεπιστήμια χειμάζονται από έλλειψη ελευθερίας.


Για τη συνέχεια Andro