Δ. Μπαλτάκος, Υποπλοίαρχος Λ.Σ.

Τα πρώτα λιωμένα από τη φωτιά αμάξια ήταν άδεια. Δεν ήταν τομέας αρμοδιότητας της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών, αλλά προχωρήσαμε προς τα εμπρός. Ηταν πρωινές ώρες και είχαμε ήδη μεταφέρει το σύνολο των πολιτών στο λιμάνι της Ραφήνας, συμπεριλαμβανομένων όσων αρχικά δεν το επιθυμούσαν. Μέσα στην καταστροφή ξεχωρίσαμε ένα αυτοκίνητο με ανοιχτές πόρτες. Κοντά του αντικρίσαμε δύο ανθρώπους – έναν μεγάλο και έναν μικρό. Ετειναν ο ένας προς τον άλλον. Η Μονάδα έχει αντικρίσει τον θάνατο στις χειρότερες εκδοχές του – από άνθρωπο, από νερό και από φωτιά. Γυρίσαμε στο σκάφος με προορισμό τη Ραφήνα. Μπαίνοντας στο λιμάνι εντοπίσαμε το πιο ήσυχο σημείο και πήγαμε να δέσουμε. Στην μπίντα περίμεναν ένας άντρας και μία γυναίκα. Είχαμε τον δρόμο μας στο ρελαντί και κοιταζόμασταν αρκετή ώρα. «Γεια σας παιδιά, η κυρία ψάχνει τον άντρα και τα παιδιά της. Αφησαν το αμάξι τους στο Μάτι. Μήπως τους είδατε; Ενα αγόρι και ένα κορίτσι». Δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε, αλλά μέσα μας ήμασταν βέβαιοι. «Δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να σας απαντήσουμε. Καλή δύναμη». Η γυναίκα δεν μίλησε. Το όνομά της το μάθαμε μετά.

Για τη συνέχεια kathimerini