Ο κόσμος αλλάζει και ένα πρώτο στοιχείο αυτής της αλλαγής είναι η ενίσχυση των άκρων με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, σε σχέση με τις πιθανές συνέπειες που μπορεί να έχει στο πολίτευμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας και εν γένει αυτού που προσδιορίζεται σαν Ανοιχτή Κοινωνία.

Ο Τόνι Μπλερ και η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν πιο κοντά πολιτικά απ’ ό,τι ο Κόρμπιν με τη Μέι και τον Φάρατζ. Το ίδιο πιο κοντά ήταν ο Ρόναλντ Ρέιγκαν με τον Μπιλ Κλίντον σε σχέση με τους Ντόναλντ Τραμπ και  Μπέρνι Σάντερς. Αρκεί να προσέξει κάποιος μερικές επιλογές όπως το διεθνές εμπόριο, την ελευθερία του Τύπου ή τη διάκριση των εξουσιών ή τον αμερικάνικο απομονωτισμό που αν και ήταν πλειοψηφικός πριν τον Β Π.Π. εξαλείφθηκε μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.

Οι υποστηρικτές του Brexit υποτίθεται πως ασφυκτιούν από την υπαρκτή γραφειοκρατία και τις υπερρυθμίσεις της Ε.Ε. και υποστηρίζουν πως με την απορρύθμιση θα αναπληρώσουν τις απώλειες της πρόσβασης στην τεράστια αγορά της.

Αν όμως  ακτινογραφήσει κάποιος το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής υποστήριξης του Brexit με βάση τους κοσμοπολίτες (Anywhere) και τους τοπικιστές-ξενοφοβικούς (Somewhere) όπως τους περιγράφει ο D. Goodhart στο βιβλίο “The Road to Somewhere: The Populist Revolt and the Future of Politics” η ευρεία βάση όσων ψήφισαν Brexit  επιθυμούν οικονομική και πολιτιστική προστασία.

Για τη συνέχεια Capital