Με τον Σταύρο Σαράφη, προπονητή της ομάδας τότε, στο γήπεδο Αργυρόκαστρου, πριν από 31 χρόνια

Από τον Ντίνο ΚαραμητρούσηΦθινόπωρο του 1987.Αλβανία. Μολονότι ο Ενβέρ Χότζα είχε πεθάνει πριν δύο χρόνια, το καθεστώς, με διάδοχο τον Ραμίζ Αλία παρέμενε όπως εκείνος το είχε εγκαθιδρύσει: σκληρό, βίαιο, εκδικητικό σε όσους τολμούσαν να το αμφισβητήσουν, ένα απέραντο στρατόπεδο τριών περίπου εκατομμυρίων εγκλείστων, φρουρούμενο από δεκάδες χιλιάδες μπούνκερς και ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα.
Ήταν ακόμη η εποχή που ούτε πουλιά δεν τολμούσαν να πετάξουν πάνω από τα σύνορα για να εγκαταλείψουν τη “χώρα των αετών”.
Σε αυτές τις συνθήκες και με τις ελληνοαλβανικές σχέσεις βυθισμένες σε θερμοκρασίες Σιβηρίας, λόγω κυρίως του καθεστώτος της εμπόλεμης κατάστασης, αλλά και του γενικότερου ψυχροπολεμικού κλίματος, μια ελληνική ποδοσφαιρική αποστολή, της ομάδας του ΠΑΟΚ, επισκέπτεται το Αργυρόκαστρο, για τις ανάγκες μιας μικρής σημασίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, το λεγόμενο Βαλκανικό Κύπελλο
Για όσους γνωρίζουν την τότε αλβανική πραγματικότητα ένα τέτοιο ταξίδι εκείνη την εποχή για ξένο δημοσιογράφο αποτελούσε άπιαστο όνειρο, ειδικά για Έλληνα με προορισμό μειονοτικές περιοχές, λόγω του κλίματος καχυποψίας, που κυριαρχούσε στους μηχανισμούς του καθεστώτος.
Ήταν επομένως ελάχιστες οι δημοσιογραφικές μαρτυρίες για την εσωτερική εικόνα του αλβανικού «σοσιαλιστικού παράδεισου».
Για τη συνέχεια Apenandi