Του Panos Mourdoukoutas

Χρειάζονται τρία πράγματα για να οδηγηθεί μια ζωηρή, αναδυόμενη οικονομία της αγοράς στο χείλος της κατάρρευσης: διαφθορά, επανάσταση και πληθωρισμός. Οι Βενεζουελάνοι έχουν δει και τα τρία να εκτυλίσσονται με την πάροδο του χρόνου, αν και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Έχουν επίσης δει έναν μακρύ κατάλογο αποτυχημένων πολιτικών να εφαρμόζονται από κάθε είδους δεξιούς ή αριστερούς επαναστάτες, από τον Perez μέχρι τον Chavez και τον Maduro –και οι τρεις έχουν μερίδιο ευθύνης για την μετάβαση μιας χώρας πλούσιας σε φυσικούς και ανθρώπινους πόρους στο χείλος της κατάρρευσης. Η ιστορία των αποτυχημένων πολιτικών της Βενεζουέλας ξεκινάει με ένα κύμα εθνικοποιήσεων και ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 “πολύ πριν ο Hugo Chavéz αναλάβει την εξουσία, καθιστώντας τις συνθήκες ακόμα χειρότερες”, λέει ο Δρ Rainer Zitelmann, κοινωνιολόγος, ιστορικός και συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου, “Η δύναμη του καπιταλισμού”. “Ένας από τους λόγους για τα προβλήματα της Βενεζουέλας ήταν ο ασυνήθιστα υψηλός βαθμός κρατικής ρύθμισης της αγοράς εργασίας”.

Αυτό πυροδότησε έναν αγώνα για περαιτέρω, αυστηρότερους κανονισμούς της αγοράς εργασίας.  “Από το 1974 και μετά, οι ισχύοντες κανόνες ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο σε ένα επίπεδο που ήταν πρωτοφανές για οποιοδήποτε περιοχή -πόσω μάλλον για τη Λατινική Αμερική”, εξηγεί ο Zitelmann. “Από την προσθήκη του αντίστοιχου ποσού μισθών 5,35 μηνών ως προς το κόστος της απασχόλησης ενός ατόμου το 1972, το μη μισθολογικό κόστος εργασίας εκτοξεύτηκε για να προσθέσει το ισοδύναμο μισθών 8,98 μηνών το 1992”.

Για τη συνέχεια Capital