Αυτές τις ημέρες η Βενεζουέλα βιώνει κρίσιμες στιγμές με τον διχασμό που επικρατεί στη διακυβέρνηση της χώρας: Aπό την μία πλευρά ο Μαδούρο συνεχίζει να κατέχει την προεδρία βασισμένος κυρίως στις Ενοπλες Δυνάμεις και την υποστήριξη που έχει στις φτωχογειτονιές και από την άλλη η Αντιπολίτευση με τον Γκουαϊδό του οποίου η αυτοανακήρυξη σε πρόεδρο της χώρας έχει την υποστήριξη των περισσοτέρων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Λατινικής Αμερικής, των ΗΠΑ και της συντριπτικής πλειοψηφίας της μεσαίας τάξης της χώρας του.

Ομως ακόμα πιο σημαντικός από τον κυβερνητικό διχασμό είναι ο διχασμός μεταξύ των πολιτών. «Διχασμός» όχι με την μαθηματική έννοια καθ’ όσον η λαϊκή υποστήριξη προς το Μαδούρο σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν υπερβαίνει το 20%, αλλά με την έννοια της έντασης των αισθημάτων.

Για τους οπαδούς της Αντιπολίτευσης, ο Μαδούρο αντιπροσωπεύει μία κλίκα εγκληματιών και ναρκεμπόρων που μπορεί και επιβιώνει μόνο χάρη στην παρουσία 40000 πραιτοριανών Κουβανών που ελέγχουν τον στρατό. Για τους οπαδούς του Μαδούρο, από την άλλη πλευρά, οι οπαδοί της αντιπολίτευσης απλά είναι «λακέδες της Αυτοκρατορίας» και «εκφραστές» της Ολιγαρχίας.

Για τη συνέχεια Euro2Day