Προς το τέλος του 2018, έλαβα μέρος στην αποστολή του Ευρ. Κοινοβουλίου στη Σύνοδο της Αντιπροσωπείας ΕΕ – Τουρκίας στην Άγκυρα. Σε άρθρο μου τότε έγραφα: «Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, η Τουρκία αναζητά αναβάθμιση των εμπορικών της σχέσεων ιδιαίτερα με την ΕΕ, τον μεγαλύτερο με διαφορά εξαγωγικό εταίρο της Τουρκίας. Ταυτοχρόνως, το δηλητήριο του ισλαμισμού μολύνει την τουρκική κοινωνία, ώστε ξένοι μένουν έκπληκτοι μπροστά στην τουρκική αλαζονεία. Στις υποδείξεις για εφαρμογή των κοινών κανόνων του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου στις διακρατικές σχέσεις, οι Τούρκοι ανέφεραν το μέγεθος της χώρας, τον πληθυσμό, την τρομοκρατία, την ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας… Απλά, οι “κανόνες δικαίου”στην Τουρκία προσαρμόζονται στις ισλαμιστικές επιδιώξεις του καθεστώτος Ερντογάν». 
Η οικονομική κρίση στην Τουρκία αποτυπώθηκε αρχικά στην κατάρρευση της τουρκικής λίρας και μετακυλίστηκε στις χρηματοοικονομικές αγορές (επιτόκια, χρηματιστήριο). Στη συνέχεια, η κρίση μεταφέρθηκε στην πραγματική οικονομία, στις τιμές των αγαθών, την ανεργία, τις επενδύσεις. Ήδη, αυξάνεται ο «στρατός» των ανέργων. Χαρακτηριστικά, εντός Ιανουαρίου 2019, προστέθηκαν 220.000 στους ανέργους (54% αύξηση από τον Ιανουάριο 2018) και οι τιμές των τροφίμων ολοένα αυξάνονται. Η οργή του Ερντογάν είναι άνευ ορίων. Όταν χιλιάδες εργαζόμενοι στο  υπό ανέγερση αεροδρόμιο διαμαρτύρονταν για τους θανάτους και τραυματισμούς ένεκα των άθλιων συνθηκών εργασίας, θεωρήθηκαν… τρομοκράτες. Με τον ίδιο παροξυσμό, ο Ερντογάν στοχοποιεί σήμερα την αύξηση των τιμών ως «τρομοκρατία των τροφίμων» επειδή «οι εχθροί επιχειρούν να υποτάξουν την Τουρκία με αύξηση στις τιμές των τροφίμων»… Παρεμπιπτόντως, η αύξηση των τιμών είναι εύλογη οικονομική επίπτωση από την κατάρρευση της τουρκικής λίρας και καθιστά ακριβότερο οτιδήποτε εισάγεται ή επηρεάζεται στην παραγωγή του από εισαγόμενα (π.χ. χρήση πετρελαίου).
Ένα από τα πλέον αποδοτικά «κόλπα» στην ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας, για πάνω από μια δεκαετία, υπήρξε η πρόσβαση σε πάμφθηνο πετρέλαιο. Για χρόνια το καθεστώς, με σχεδιασμό από τις μυστικές υπηρεσίες, προμηθευόταν πετρέλαιο από το Ιράν και το ιρακινό Κουρδιστάν («απαγορευμένο» ή μη), αποπληρώνοντάς το σε χρυσό για να αποφεύγονται τραπεζικές συναλλαγές και ίχνη. Αργότερα, η Τουρκία στράφηκε στους φονιάδες του Ισλαμικού Κράτους, αντλώντας απαγορευμένο πετρέλαιο σε εξευτελιστικές τιμές. Κάτι παρόμοιο, επιχείρησε πρόσφατα και με τον χρυσό της Βενεζουέλας. Δύο μήνες μετά την επίσκεψη Μαδούρο στην Τουρκία, τουρκική εταιρεία (!) εμφανίστηκε από το πουθενά να αγοράζει τον χρυσό της Βενεζουέλας. Εντός 2018, αγοράστηκε ποσότητα 800 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Όταν αποκαλύφθηκαν οι συναλλαγές, δηλώθηκε ότι σκοπός ήταν να γίνει επεξεργασία του χρυσού! 
Το βέβαιο είναι ότι αυτό το αδίσταχτο καθεστώς καίγεται για αναβάθμιση των εμπορικών σχέσεων με την ΕΕ. Η κυπριακή Κυβέρνηση μπορεί είτε να παραμείνει αρεστή στους εταίρους στην ΕΕ (με αντάλλαγμα εγκωμιαστικά λόγια), είτε να αξιοποιήσει την ευκαιρία προς όφελος της Κύπρου. Βέβαιο επίσης ότι οποιαδήποτε δέσμευση/υπογραφή της σημερινής Τουρκίας δεν ισχύει διότι προέχει ο επεκτατικός ισλαμισμός του Ερντογάν. Ωστόσο, στην Κύπρο οι ψευδαισθήσεις στην πολιτική θεωρούνται δυστυχώς για χρόνια… ρεαλισμός.   

Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D)
[email protected]

 Φιλελεύθερος