ΑΘΗΝΑ 20 Σεπτεμβρίου 2016
Αρκετά χρόνια τώρα, νιώθω την ανάγκη να μοιράζομαι με τους δικούς μου ανθρώπους συναισθήματα για την επέτειο της κορυφαίας αντιστασιακής πράξης της Κατοχής, την ανατίναξη της ΕΣΠΟ. Όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, πολύ λίγα έως καθόλου γνώριζα για το γεγονός. Οι λόγοι, προφανείς! Άλλη ευκαιρία θα δοθεί για να τους συζητήσουμε .
Σήμερα ας ξαναδιαβάσουμε το περυσινό κείμενο. Παραμένει δυστυχώς τόσο επίκαιρο όσο παραμένουν (ακόμη) στην εξουσία της Ευρώπης οι πρωταγωνιστές της αθλιότητας του «Διασυρμού» της Πατρίδας μας.
Δεν συγχωρούνται, (δεν υπάρχει λήθη) και δεν πρέπει να συγχωρηθούν οι «τότε» αλλά και οι «τώρα» (απόγονοι και κληρονόμοι άλλωστε είναι) για όσα προσχεδιασμένα έκαναν στην χώρα μας. Η ληστρική απληστία και η ικανοποίηση βαθειάς προσωπικής και συλλογικής μοχθηρίας είναι τα κίνητρα.
Ας θυμηθούμε τον Αντώνη Μυτιληναίο, το λιγνό νευρώδες παλληκάρι από το Φηροστεφάνι της Σαντορίνης, την ψυχή του Ουλαμού Καταστροφών της ΠΕΑΝ . Τον Αντώνη που με τους δυναμίτες του έκανε να παραμιλούν οι Κατακτητές! Τον Αντώνη που δεν τους άφησε τίποτε όρθιο, που δραπέτευσε από όλες τις φυλακές τους και έφτασε στην Μ. Ανατολή για να συνεχίσει τον πόλεμο. Τον Αντώνη πού μετά τον πόλεμο έχτισε την ζωή και την οικογένεια του ανάμεσα στον Καναδά και την Σαντορίνη. Τον Αντώνη που με τον Περρίκο, την Ιουλία Μπίμπα, τον Γαλάτη, τον Κατεβάτη και μια ακόμη χούφτα καλούς και σεμνούς Έλληνες διέλυσαν τα σχέδια των Χιτλερικών και των καθαρμάτων που τους υπηρετούσαν. Εκτός από τον Αντώνη, που δεν τον κράτησε καμία φυλακή, οι άλλοι μαρτύρησαν. Η Πατρίδα μας όμως έμεινε η μόνη χώρα της Κατεχόμενης και μη Ευρώπης που δεν έδωσε ούτε ένα στρατιώτη στους Χιτλερικούς, ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ!! Αυτό δεν το ξεχνούν και δεν μας το συγχωρούν μέχρι σήμερα όπως φαίνεται !
(Ο προδότης χωροφύλακας δικάστηκε από την Οργάνωση και εκτελέστηκε με την βαριοπούλα της ντροπής, δεν του χαλαλίστηκε μια σφαίρα!).
Είναι μαλακό, φιλόξενο και φιλικό το χώμα της Αττικής Γης στο Β’  Νεκροταφείο, που σε σκεπάζει Αντώνη. 
Την ευχή σου μας την έδωσες.
Το χρέος στην Πατρίδα το ξεπλήρωσες, τους λογαριασμούς σου, με τα τέρατα που την κατέστρεψαν τότε, τους έκλεισες, πλήρωσαν ακριβά, έφυγες εν ειρήνη !
Εμείς τι κάνουμε;
 Λ. Β.

Την προτομή του Κ. Περρίκου στην οδό Γλάδστωνος βανδάλισαν, περισσότερες από μία φορά, «αντιεξουσιαστές» ουρλιάζοντας «πάρτην καραβανά» ! ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ.


 (Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν…..)
Αθήνα 1η Μαΐου 2015
Η μετά ένα σχεδόν μήνα προσχεδιασμένης δημόσιας σιωπής επανεμφάνιση του Β. Σόϊμπλε κανένα δεν εξέπληξε. Η σκαιότητα του λόγου, η ιταμότητα της έκφρασης και η επιθετικότητα της γλώσσας
του σώματος, ήταν σε συμφωνία με την συνήθη και γνωστή συμπεριφορά του ανθρώπου. Επί πέντε χρόνια η χώρα μας, η κοινωνία, οι αξίες ο πολιτισμός και η αξιοπρέπεια των πολιτών, κάθε ενός από
εμάς ξεχωριστά, υφίστανται τον καλά σχεδιασμένο, (από τον ίδιο και τους συνεργάτες του), και με αγριότητα εφαρμοσμένο «Διασυρμό».
Τα αποτελέσματα γνωστά και εμφανή. Οι Ιστορικοί και οι κοινωνικοί αναλυτές του μέλλοντος θα έχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρον πεδίο ανάλυσης της μεθοδολογίας εφαρμογής των προσωπικών κακοτήτων και των αρνητικών προβολών των συγκεκριμένων ατόμων σε έθνη και
κοινωνικά σύνολα! Επειδή η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας, έχει πολλά να διδάξει για την αξία και την ποιότητα όσων με εντιμότητα υπηρέτησαν την πατρίδα τους, παρακαλώ να δημοσιεύσετε
το κείμενο που ακολουθεί. Είναι η φωνή ενός ευπατρίδη, ενός αριστοκράτη (με την ουσιαστική έννοια) Αξιωματικού, του Κώστα Περρίκου, από το Γερμανικό μπουντρούμι των μελλοθανάτων, γραμμένη λίγο πριν την εκτέλεση του την 4/2/1943. Κείμενο λιτό, απόλυτα διαχρονικό , εκπληκτικά εύστοχο (όπως ο Ουλαμός Καταστροφών της ΠΕΑΝ, που είχε κάνει τους Ναζί να παραμιλάνε την εποχή της «παντοδυναμίας» τους !).
ΥΓ. Θα ήταν πολύ διδακτικό για τους σημερινούς Γερμανούς αξιωματικούς να διαβάσουν το γράμμα αυτό.
 Λ. ΒΑΖΑΙΟΣ
 Ταξίαρχος (ΥΙ) ε.α., Επ. Καθηγητής Ουρολογίας 

Η μνημειώδης επιστολή του Κώστα Περρίκου στα παιδιά του λίγο πριν την εκτέλεση του από τους Γερμανούς.
«Φεύγω με την ικανοποίηση πως αν δεν έκαμα το χρέος μου προς την πατρίδα όσο έπρεπε, πάντως το έκαμα όσο μπορούσα. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσα θα εξακολουθούσα την προσφορά μου και κατά την περίοδο της ειρήνης. Σεις που θα μείνετε δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος. 
Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξιών. Αφιερώστε τη ζωή σας στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.
Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας, ένας απαίσιος τρομοκράτης.
Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται προς την αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρώπινα ιδεώδη. Η σκέψη του ξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδος μας. Εκείνο που κυρίως τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους χωρίς
εξαίρεση.
Βρέθηκε όμως στην δίνη του πολέμου. Και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλει στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της διεθνούς συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητος. Εγκαταλείπω τον επίγειο κόσμο με το παράπονο δεν πρόφθασα να πραγματοποιήσω τους ανθρωπιστικούς πόθους μου.
Μου μένουν ακόμη λίγα λεπτά ζωής. Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίστηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται και εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει, αλλά να μας ενώσει με τους σημερινούς αντιπάλους».