Η αναβολή της προγραμματισμένης εξόδου στις αγορές έστω και με την έκδοση πενταετούς αντί δεκαετούς ομολόγου σηματοδοτεί με τον πιο εύγλωττο τρόπο το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας. Οι διεθνείς αγορές διαπιστώνουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας είναι μικρότερος από τα επιτόκια δανεισμού κι αυτό εάν συνδυαστεί με το ύψος του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ καθορίζει την αρνητική δυναμική του χρέους μας. 

Το χειρότερο είναι όμως ότι οι επιμέρους δείκτες των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας δεν επιτρέπουν αισιοδοξία ότι μπορεί να παραμείνει πλεονασματικό για πολλά χρόνια το πρωτογενές ισοζύγιο της οικονομίας. Οι αξίες που επενδύονται στην ελληνική οικονομία ως πάγιο κεφάλαιο έχουν μειωθεί σε σύγκριση με το 2008 περίπου στο μισό (12,5%) και υπολείπονται σημαντικά σε σχέση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν κάποια στιγμή σε μνημόνιο (Ιρλανδία 23%, Κύπρος 21%, Πορτογαλία 16,5%). Ταυτοχρόνως οι συνολικές επενδύσεις στην ελληνική οικονομία δεν ξεπερνούν τα τελευταία χρόνια τα 21-22 δισ. €, όταν οι αντίστοιχες αποσβέσεις παγίου κεφαλαίου φθάνουν περίπου τα 30 δισ. € ετησίως.