ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Π. ΜΑΛΛΙΑΣ*

Ομολογώ ότι δεν μου είναι πολύ βαρετό. Να ψάχνω εδώ και εκεί να δω τι έλεγα. Αν διαψεύστηκα ή αν επιβεβαιώθηκα. Δεν έχω τη ψευδαίσθηση ότι ανήκω στην ευδοκιμούσα πολυπληθή στην Ελλάδα κατηγορία των «αλάθητων». Πολιτικών, δημοσιογράφων, της μυριάδας γεωστρατηγικών αναλυτών και βέβαια ημών των διπλωματών.

Στην πολιτική και διπλωματική μας ιστορία η Συμφωνία των Ψαράδων – Οτέσεβο (Πρέσπες) θα καταγράφεται πλέον με την κάθε άλλο παρά τυπική ένδειξη Νόμος 4588 (ΦΕΚ, τεύχος πρώτο, αρ. φύλλου 9) της 25ης Ιανουαρίου 2019. Ο νόμος, όπως άλλωστε και το κείμενο της συμφωνίας, φέρει λάθος τίτλο «Τελική Συμφωνία για την Επίλυση των Διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 817 (1993) και 845 (1993)…».

Το είχα εδώ και καιρό επισημάνει στο βιβλίο μου. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας –πρωτογενής πηγή διεθνούς δικαίου– ορίζουν ότι υπάρχει μία μόνο διαφορά (a difference), το όνομα της γειτονικής μας χώρας. Οχι διαφορές. Επαναλαμβάνεται άλλωστε οκτώ φορές στο κείμενο των δύο αποφάσεων. Σχολαστικότητα και λεπτομέρειες θα μου πείτε. Οχι όμως χωρίς σημασία. Διότι οι «Διαφορές» αποτελούν τη μετάβαση σήμερα πέραν του ονόματος στα περιλαμβανόμενα επώδυνα ζητήματα ταυτότητας ΜΑCEDONIAN/Μακεδονική –διά νόμου πλέον άνευ εισαγωγικών– γλώσσα και ιθαγένεια/εθνότητα/υπηκοότητα.

Για τη συνέχεια Kathimerini