Χριστουγεννιάτικες μέρες στο Μαρούσι. Σε ένα φιλικό μου σπίτι είχα πρόσφατα τον ακόλουθο διάλογο:

– Είμαστε πέντε όροφοι και το σκορ είναι 3-1…

– Τί εννοείς, φίλε Ν.?

– Μέτρα: 1ος όροφος – ακόμη δεν έχουν παιδιά. 2ος όροφος, το κορίτσι τους σπούδασε γιατρός στη Γερμανία και ήρθε για τις γιορτές. 3ος όροφος, το κορίτσι πάλι, τελειώνει αρχιτεκτονική στο Λονδίνο και προχωρά για το Μάστερ της. Την περιμένουμε για την Πρωτοχρονιά. Σε εμάς, στον 4ο όροφο, η κόρη έφυγε κι αυτή φέτος στο Λονδίνο, μηχανικός βιοϊατρικής. 5ος όροφος, το αγόρι τους μπήκε στο Πολυτεχνείο. Άρα 3-1, μας τρώει η ξενιτιά.

– Χμμμ… θα μπορούσες να πεις, αγαπητέ Ν. ότι τα κορίτσια πάνε έξω, τα αγόρια και τα ρετιρέ μένουν Ελλάδα, απάντησα χαριτολογώντας.

Θυμηδία.

Πάντοτε υπήρχε η θέληση του Έλληνα για σπουδές. Πάντοτε το εξωτερικό ήταν η εναλλακτική λύση.

Μέχρι εδώ καλά.

Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αλλάξει η ηλικία και ο προορισμός των σπουδαστών.

Παλιότερα, γνωρίζαμε τη Δυτική Ευρώπη σαν προορισμό κυρίως μεταπτυχιακών σπουδών ή και εκπόνησης διδακτορικού. Όμως πια, ακούμε όλο και πιο συχνά για νέους και νέες που ξεκινούν κατευθείαν για προπτυχιακές σπουδές σε Δυτικοευρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Αυτό έρχεται σε αντιπαραβολή με παλιότερες εποχές όπου η Ανατολική Ευρώπη είχε τα πρωτεία στα προπτυχιακά των Ελλήνων φοιτητών. Πλέον, όλο και περισσότερα παιδιά μας δίνουν κατευθείαν εξίσου επίπονες εξετάσεις με τις Πανελλήνιες (π.χ. μέσω A-levels, ή International Baccalaureate) για την είσοδο σε σχολές της Αγγλίας (κυρίως) αλλά και της Γερμανίας, Γαλλίας, του Βελγίου, Ελβετίας, Ολλανδίας, ακόμη και (γιατί όχι;) της Κύπρου.

Για τη συνέχεια LIberal