Rachida Dati: γαλλίδα πολίτης, γεννημένη στη Γαλλία. μουσουλμάνα. κόρη μαροκινού οικοδόμου και αγράμματης αλγερινής. σπούδασε. βρήκε δουλειά. ασχολήθηκε με την μέινστριμ πολιτική. κατάληξη: υπουργός δικαιοσύνης.
 Cheriff Chekatt: γάλλος πολίτης. γεννημένος στη γαλλία. μουσουλμάνος. γιός μαροκινών. από μικρός παραβατικός. ληστείες, επιθέσεις, κλπ. έκανε φυλακή, όπου και “ριζοσπαστικοποιήθηκε”. κατάληξη: τρομοκράτης. συμπέρασμα: το πρόβλημα της γαλλίας ΔΕΝ είναι το ισλάμ. ούτε ο “τζιχαντισμός” ούτε το (πλέον νεκρό) “ισλαμικό κράτος.” επίσης, το πρόβλημα της γαλλίας ΔΕΝ είναι το αποικιοκρατικό παρελθόν της στη βόρεια αφρική και το ότι καταπίεζε τους αλγερινούς και τους μαροκινούς (πράγματα τα οποία οι περισσότεροι μαροκινοί δεύτερης γενιάς αγνοούν). το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ πρόβλημα της γαλλίας είναι το ότι παραμένει μια κοινωνία, στην οποία η dati είναι η εξαίρεση ενός θλιβερού κανόνα.

η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση έγινε (και πάλι) από τον ίδιο κοινωνιολογικό “τύπο”: γάλλος πολίτης, μαροκινής καταγωγής. αναδημοσιεύω εδώ σχόλιό μου για ανάλογη περίπτωση στο βέλγιο.

“όσοι ψάχνουν για “εχθρούς εντός των τοιχών” και αναφέρονται γενικόλογα στη “μουσουλμανική κοινότητα της ευρώπης” καλά θα κάνουν να προσέξουν τα γεγονότα: 
στο βέλγιο έχουμε 500.000 (σουνίτες) μουσουλμάνους μαροκινής καταγωγής και 200.000 (επίσης σουνίτες) τουρκικής. εύλογα ερωτήματα: γιατί οι τρομοκράτες:
 1) ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και όχι στη δεύτερη? 
2) ανήκουν στη δεύτερη γενια μαροκινών μεταναστών και όχι στην πρώτη? 
3) συχνά είναι αδέλφια και κάνουν χρήση συγγενικών δεσμών? οι απαντήσεις είναι σύνθετες αλλά σοβαροί αναλυτές θεωρούν ως βασικά σημεία (αναφέρονται αναλυτικά στο λινκ) τα εξής: 
1) τα παιδιά δεύτερης γενιάς μαροκινών μεταναστών έχουν κρίση ταυτότητας που δεν είχαν οι γονείς τους, για τον λόγο αυτό και ριζοσπαστικοποιούνται αυτοί αλλά όχι οι γονείς τους, 
2) τα μαροκινά τζαμιά του βελγίου είναι γεμάτα από ουαχαβίτες σαουδάραβες ιμάμηδες, ενώ αυτά των τούρκων από μετριοπαθείς ιμάμηδες που στέλνει το τουρκικό κράτος, 
3) η δεύτερη γενιά μαροκινών εξεγείρεται κατά του παραδοσιακού ισλάμ των γονιών τους και συνδέεται εύκολα με εξτρεμιστές σαουδάραβες λόγω και της κοινής γλώσσας. αν ηττηθεί το ισλαμικό κράτος, τότε θα βρεθεί άλλη ριζοσπαστική οργάνωση να τους καλύψει (όπως τους κάλυπτε η αλ-κάιντα πριν από το ισλαμικό κράτος) και το πρόβλημα θα παραμείνει, 
4) οι τούρκοι μετανάστες, παρότι συχνά παραδοσιακοί, έχουν υπαχθεί για μεγαλύτερο διάστημα στην κοσμική ιδεολογία που επέβαλε το τουρκικό κράτος, 
5) στην τουρκική περίπτωση ο κοσμικός εθνικισμός είναι σχετικά βαθύτερα ριζωμένος από ότι στην μαροκινή, με αποτέλεσμα οι τούρκοι να ενσωματώνονται περισσότερο στο “τουρκικό έθνος” παρά στην “κοινότητα του ισλάμ” (την λεγόμενη “ούμα”). 
το συμπέρασμα είναι προφανές: παρότι φυσικά και υπάρχουν κοινά στοιχεία, δεν υπάρχει μια και αδιαίρετη “μουσουλμανική κοινότητα” στην ευρώπη αλλά πολλές και διαφορετικές, ανάλογα με τον χρόνο άφιξής τους, τη χώρα που ζουν, το μοντέλο (και τον βαθμό) ενσωμάτωσής τους, τα πολιτιστικά και κοινωνικο-οικονομικά τους στοιχεία, την επιρροή από εξτρεμιστές ιμάμηδες, τη σύγκρουση των γενεών, κλπ κλπ. 
αν η ευρώπη δεν αναλύσει τις παραμέτρους αυτές αλλά καταφύγει στην εύκολη λύση της κατασκευής ενός ομογενοποιημένου “εσωτερικού μουσουλμάνου εχθρού” τότε το μόνο που θα πετύχει είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.”

Dimitris Livanios