Όταν το υπουργείο παιδείας κόβει από την διδακτέα ύλη του λυκείου τον Παύλο Μελά και τον Γερμανό Καραβαγγέλη, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να κόβει άλλη μια φέτα εθνικής συνείδησης από τις επόμενες γενιές Ελλήνων και να την πετάει στα σκουπίδια. Κάποιος πρέπει επιτέλους να πει σ’ αυτούς τους τενεκέδες πως άλλο είναι η σωστή διδασκαλία της ιστορίας μας κι άλλο η κατάργηση της.

Διότι εδώ το ‘χουμε παρακάνει. Κάθε πενταετία-δεκαετία, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και το επίπεδο των σχέσεων με τους γείτονες μας, κόβουμε ένα κομματάκι εθνικής ιστορίας και το στέλνουμε στα αζήτητα. Στηριγμένοι σε μια ανόητη θεωρία που λέει ότι δι’ αυτού του τρόπου παύει να καλλιεργείται το μίσος ανάμεσα σε γειτονικούς λαούς, καταλήγουμε να μετατρέπουμε την διδασκαλία της ιστορίας σ’ έναν χυλό που προκαλεί όχι το ενδιαφέρον αλλά τη απαξία των παιδιών μας.

Αρχίσαμε από την δεκαετία του ’80 τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) με τους Τούρκους κι έφαγε η μαρμάγκα από τα σχολικά βιβλία τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Τον κάναμε Νικήτα Σταματελόπουλο κι όταν θα πεθάνει κι η δική μας γενιά θα εξαφανιστεί κι αυτός από την εθνική μνήμη. Την δεκαετία του ’90 και του 2000 γίναμε φιλαράκια με τους Βούλγαρους, ρούφηξε η μαύρη τρύπα τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Αυτός έγινε Βασίλειος Β’ ο Μακεδών και εξαφανίστηκε μέσα στους ατέλειωτους ανιαρούς καταλόγους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.

Για τη συνέχεια Liberal