Άχαρες αυτές οι συζητήσεις με τα πολλά «αν» και «εφόσον», και ολίγον αχρείαστες όταν αναφερόμαστε σε ιστορικά γεγονότα και κάθε είδους τετελεσμένα. Ωστόσο, αυτά τα «αν» και «εφόσον» είναι εξαιρετικά χρήσιμα όταν αφορούν το παρόν και το μέλλον, και τίθενται συντεταγμένα και σε μια λογική βάση.

Στο θέμα της πολιτικής του Ερντογάν –και συγκεκριμένα όσον αφορά την πολιτική του έναντι των ΗΠΑ σε αντιδιαστολή με τη συνεργασία του με τη Ρωσία–, η κυρίαρχη άποψη είναι ότι η ρήξη με τη δεσπόζουσα ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο και η θέση του αναχωματικού δακτυλίου σε κίνδυνο θα αυξήσει περαιτέρω την πίεση για την Άγκυρα, με σαφείς συνέπειες ως προς την αξιοπιστία της και τη στρατηγική βαρύτητά της. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να αναζητούν αντίβαρα, ασκώντας παράλληλα μια αφόρητη πίεση στην Τουρκία σε επίπεδο οικονομικό, στρατηγικό και διπλωματικό.

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι συμμερίζομαι εν πολλοίς την άποψη ότι η Τουρκία έχει περιέλθει σε στρατηγικό αδιέξοδο με την πολιτική της έναντι των ΗΠΑ, καθώς διατύπωσε υπέρμετρες αξιώσεις σε μια σειρά θεμάτων –όπως η απελευθέρωση του Αμερικανού πάστορα–, οι οποίες αργά ή γρήγορα προκάλεσαν τα αντανακλαστικά της Ουάσινγκτον. Σε παρόμοιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι νευρικές κινήσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ έχω περιγράψει ήδη ότι η τάση διαμορφώνεται με σαφήνεια υπέρ της «επιστροφής» αργά ή γρήγορα της Τουρκίας στην αμερικανική αγκάλη, με σαφέστατο κόστος σε αυτή την περίπτωση για την οικονομία και το κύρος της έναντι της Μόσχας.

Εντούτοις, επανέρχομαι στα «αν» και «εφόσον». Αν ο Ερντογάν αναγιγνώσκει ορθά τη γεωπολιτική αξία της Τουρκίας σε αντιπαραβολή με το δισταγμό της ατλαντικής δύναμης να επιβάλει αποφασιστικό κόστος; Αν ο Τούρκος πρόεδρος αντιλαμβάνεται ορθά ότι οι ΗΠΑ πλέον ενδιαφέρονται περισσότερο για την Κίνα και αποφεύγουν να εκτεθούν περαιτέρω στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή; Και αν, τέλος, έχει επενδύσει όλες τις μετοχές του στην πιθανότητα της αμερικανορωσικής σύγκλισης υπό την προοπτική εξισορρόπησης της κινεζικής…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news