Ο Ασημάκης Πανσέληνος – Τότε που ζούσαμε – γράφει πως οι δικαστές τού έφερναν στον νου κάποιες φιγούρες αγίων που υπήρχαν σε μια παλαιική εικόνα της γιαγιάς του. Και είναι γεγονός πως η κοινωνία αξιώνει από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης συμπεριφορά, επάρκεια, ήθος και ευθυδικία που παραπέμπουν σε οιονεί θεϊκά χαρακτηριστικά. (Τη σχέση Θεού και δικαστή εξετάζω σε υπό έκδοση μυθιστόρημά μου με τίτλο Ο Δικαστής.)

Η σημερινή ελληνική Δικαιοσύνη, όμως, ανταποκρίνεται στην κοινωνική αυτή αξίωση; Μήπως δικαιολογούνται επιφυλάξεις;

Τα φώτα της δημοσιότητας εστιάστηκαν πρόσφατα πάνω της, λόγω της υπόθεσης – κάποιοι θα έλεγαν «του πολιτικοποιηθέντος φιάσκου» – Ριχάρδου… Αυτό, ωστόσο, ήταν το έλασσον από τα ατοπήματά της. Θα μπορούσαν, δε, οι εις βάρος της μομφές για το θέμα να παραλληλιστούν με το γεγονός πως ο Αλ Καπόνε βρέθηκε κατηγορούμενος λόγω… φοροδιαφυγής. (Αν, βέβαια, η συμπεριφορά του διαβόητου γκάνγκστερ ήταν μόνο αντικοινωνική και όχι βαριά εγκληματική.)

Με λίγη έρευνα μπορεί εύκολα να εντοπιστεί πλήθος δικαστικών στάσεων ή αποφάσεων που προκαλούν πολύ μεγαλύτερο προβληματισμό. (Και εδώ μιλάει ένας άνθρωπος που άσκησε απειροελάχιστα δικηγορία και εικόνα έχει μόνο από την παρακολούθηση θεμάτων ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος.) Ας καταγράψω, όλως ενδεικτικά, κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, άλλες γενικότερης σημασίας και άλλες ειδικές…

Για τη συνέχεια Ivos