Ο κύβος ερρίφθη το 1974. Τότε που γεννήθηκε η άτυπη πολιτική “συναίνεση”, να συρρικνωθεί η ιδιωτική οικονομία και να ξεριζωθεί η βιομηχανία.  

Τότε, με την ελληνική κοινωνία, του “σφάξε με Αγά μου να αγιάσω…” στο όνομα της δήθεν αποχουντοποίησης… Των συνθημάτων για τους βιομήχανους με τα γυάλινα πόδια. Τους ανίκανους Έλληνες επιχειρηματίες που θα τους ρίχναμε στην θάλασσα της ΕΟΚ να κολυμπήσουν… Τους ληστές με τα λεφτά στην Ελβετία. Τα ιδιωτικά φουγάρα που έπρεπε να πάνε στα “στιβαρά” χέρια των συνδικάτων… Και ας περνούσαν το 1.000.000 οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά φουγάρα.

Και ας ναυπηγούσαμε (τότε), στον Σκαραμαγκά και στην Ελευσίνα, τα ακριβότερα σκάφη, με τη Σιγκαπούρη να μας αντιγράφει. Ας στήναμε στη Μέση Ανατολή, στην Αγγλία και την Ελβετία ελληνικές σημαίες σε τεράστια βιομηχανικά συγκροτήματα και όχι τενεκετζίδικα…

Η κοινωνία είχε καλλιεργηθεί να είναι αρνητική. Απολύτως δεκτική όμως, στους επαγγελματίες δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, οι οποίοι ενώ εκτελούσαν “συμβόλαια” θανάτου, Δ. Αγγελόπουλος (Χαλυβουργική), Α. Αθανασιάδης (Λιπάσματα), Κ. Περατικός (Ναυτιλία), Β. Βαρδινογιάννης (ατυχής απόπειρα), τους καταγράψαμε ως “ήρωες” ποτίζοντας το έδαφος για τους (χρήσιμους σε αριστερούς και ακροδεξιούς) οπαδούς τους… Αυτούς που σήμερα, τρέχοντας πίσω τους…, πληρώνουμε όποια καταστροφή και μπάχαλο τους ηδονίζει…

Για τη συνέχεια Capital