Ναι, υπήρχε ένα «φοιτητικό κίνημα» εκείνη την εποχή. Στα αμφιθέατρα γινόταν χαμός στο ίσωμα. Οι γενικές συνελεύσεις ήταν θεάματα εφάμιλλα αυτών του Κολοσσαίου. Έπεφταν κορμιά, αριστερά και αριστερότερα. Τα Πανεπιστήμια έπρεπε να γίνουν σαν το Λομονόσοφ, που έσφυζε εκείνη την εποχή απο ακαδημαϊκό άσυλο και ελευθερία του λόγου. Τα Χάρβαρντς και τά Στάνφορντς τότε δεν έπαιζαν γιατί ήταν «ΝΑΤΟϊκά». Για να γινόταν αυτό έπρεπε βέβαια να φύγουν όλοι οι φασίστες οι καθηγητές. Να γίνει «αποχουντοποίηση». Αυτή ήταν το απόγειο του κινήματος στο Φυσικό της Αθήνας. Και φυσικά η περίπτωση του Αλκιβιάδη Αποστολάκη, καθηγητή Πυρηνικής Φυσικής, ήταν καραμπινάτη. Το κατηγορητήριο, που συνέταξε το νομικό τμήμα της ΑΑΣΠΕ (του Κινεζόφιλου ΕΚΚΕ), εκτός από τη συνεργασία του Αποστολάκη με την Χούντα και κάτι προσβλητικά σχόλιά του για το Πολυτεχνείο, περιλάμβανε και το γεγονός οτι την έδρα τού την έδωσε η βασίλισσα Φρειδερίκη. Όι, Όι, μάνα μου. Ήταν τυχερός που ο Λόχος Λόρδος Μπάιρον έπεσε τότε στην Σκομπία πάνω σε ιμπεριαλιστές. Αλλιώς θα κυνηγούσε ακόμα μοναρχοφασίστες σαν του λόγου του.

Για τη συνέχεια HuffingtonPost