Από τα παιδαριωδώς αφελή σχόλια για τη σχέση Εκκλησίας-Πολιτείας μέχρι την ιδεοληπτική συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους πολίτες του, το πολιτικό σκηνικό και ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για το μέλλον της χώρας. Έχουν επικρατήσει οι μετριότητες και όσοι κάτι θα είχαν να πουν σιωπούν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο είτε σε άσχετους είτε σε πρόσωπα με επιβαρυμένο, πολιτικά, παρελθόν.

Ένας από τους αμετροεπείς πολιτικούς που έφερε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Νίκος Φίλης, του οποίου οι δηλώσεις τις τελευταίες ημέρες σε ό,τι αφορά τη δολοφονία του ομογενούς –και Έλληνα πολίτη– Κωνσταντίνου Κατσίφα αποτέλεσαν σκύλευση νεκρού. Για να μην τον αδικούμε, δεν ήταν ο μόνος.

Αν αναζητήσει κανείς την απαρχή των ιδεών της Αριστεράς, θα εντοπίσει ένα ανθρωπιστικό κίνημα που κωδικοποιήθηκε κυρίως στη μαρξιστική θεωρία. Την χρησιμοποίησαν πρόσωπα με αυταρχικές αντιλήψεις για να επιβάλουν την εξουσία τους πάνω στις κοινωνίες. Σήμερα ο εκφυλισμός γίνεται ακόμη πιο έντονος. Αδιαφορεί και για την αξία της ζωής. Αν είσαι εθνικιστής, για παράδειγμα, δεν αξίζει να ζεις. Προφανώς, η ζωή σου έχει μεγάλη αξία όταν είσαι μέλος του κόμματος.

Το τραγικό είναι ότι ο Ν. Φίλης εκφράζει ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας το οποίο έχει απαξιώσει –ή, καλύτερα, υποκειμενικοποιήσει– την αξία της ζωής. Αν τύχει και συμφωνείς μαζί του ιδεολογικοπολιτικά, αντιδρά έντονα. Αν διαφωνείς… τα άγια τοις κυσί. Όπως στην περίπτωση Κατσίφα.

Στα σχόλια εναντίον του νεκρού διακρίνεται μια αδιαφορία, συνειδητή ή ασυνείδητη, για την ανθρώπινη ζωή ως αυταξία. Η ανοχή στο έγκλημα –και μάλιστα με κρατική καταστολή– ουσιαστικά επικροτεί την ποινή του θανάτου. Την οποία, όμως, δεν θα αποδέχονταν αν ετίθετο θέμα επαναφοράς της.

Βεβαίως, ο σεβασμός της ζωής πρέπει να γίνεται ανεξαρτήτως εθνικότητας ή άλλων χαρακτηριστικών του υποκειμένου.

Η βαρβαρότητα που επέδειξε το αλβανικό καθεστώς στην υπόθεση της δολοφονίας του ομογενούς Κ. Κατσίφα ξεπερνά κατά πολύ τα όρια ανοχής παρεκκλίσεων στην Ευρώπη. Η Αλβανία, όπως είναι σήμερα, δεν έχει καμιά θέση στις διαδικασίες ενοποίησης της ηπείρου. Ακόμη και αν διαμορφώσει λόμπι με αργυρώνητες ομάδες πολιτικών ή οργανώσεων, θα πρέπει να υπάρξει ισχυρή αντίδραση όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από ευαίσθητες, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ομάδες ευρωπαϊκών χωρών. Όποιος παρανομεί δεν σημαίνει πως εκτελείται. Αλλά η βαρβαρότητα της πολιτικής ηγεσίας της γειτονικής χώρας είχε και συνέχεια με την καταπάτηση αρχέγονων ανθρώπινων αξιών, με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στη σορό του νεκρού.

Αυτά είναι στοιχεία που μια σοβαρή πολιτεία όφειλε να αναδείξει διεθνώς από υποχρέωση στους πολίτες της αλλά και στην ιδέα του ανθρωπισμού. Η ελληνική πολιτεία δεν χαρακτηρίζεται …

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news