Και βέβαια για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμασταν. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, στην όμορφη αυτή χώρα. Για ποιον σοσιαλισμό όμως; Όχι εκείνον της φτώχειας, της απομόνωσης και του Γκούλαγκ. Αλλά για τον άλλο, τον πλούσιο, τον κοσμοπολίτικο και τον δημοκρατικό. Τον σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων. Αυτόν που η Ελλάδα οικοδομεί επίμονα, από το ’75 μέχρι και τις μέρες μας, με την ευγενή φροντίδα όλων των πολιτικών παρατάξεων και φυσικά υπό τις ιαχές της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Τον σοσιαλισμό του Άκη, του Γιάννου και των άλλων των παιδιών. Αυτόν που κανένα μνημόνιο και κανένας δανειστής δεν μπορεί να μας τον πάρει.

Και όταν λέμε σοσιαλισμό, ως σχήμα καθ’ υπερβολή, εννοούμε τον ελληνικό κρατισμό. Αυτόν που επιτρέπει στο κόμμα που αναρριχάται με νόμιμες εκλογές στην εξουσία να μοιράζει κατά το δοκούν τον πλούτο που παράγουν οι πολίτες του τόπου. Είτε σε ευνοούμενους ημέτερους επιχειρηματίες, είτε σε κρίσιμες ομάδες πολιτών – πελατών, είτε στον εαυτό του, με στόχο τη διευρυμένη αναπαραγωγή  της πολιτικής ισχύος του. Όταν το κράτος είναι ο γκρουπιέρης και τα θεσμικά αντίβαρα χωλαίνουν ηθελημένα, τότε και η ατομική προσοδοθηρία γίνεται ευκολότερη, μιας και η συλλογική νομιμοποιείται μέσω της δικαίωσης των αγώνων. Όσο το κράτος είναι μεγαλύτερο και πλουσιότερο, τόσο η πελατειακή λογική ανθεί και επεκτείνεται, όλοι ζητούν κάτι περισσότερο και οι κυβερνήσεις είναι σχεδόν υποχρεωμένες να ικανοποιούν τα αιτήματα, αν θέλουν να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν στις επόμενες εκλογές. Μέσα στην αναμπουμπούλα κάποιοι πονηροί ταγοί ενθυλακώνουν και μερικά εκατομμύρια. Σχεδόν φυσιολογικό.

Για τη συνέχεια AthensVoice