Είναι ήδη στα βιβλιοπωλεία το νέο βιβλίο του Όμηρου Μαυρίδη, του συγγραφέα του best seller “Το αμπέλι μας στον Πόντο”, τη φορά αυτή με τίτλο “Απίστευτα γεγονότα… που μοιάζουν με υπερβολικές φαντασίες”.
Ας δούμε όμως τι μας λέει ο ίδιος ο Όμηρος Μαυρίδης για το νέο του πόνημα:
Σε κάθε έναν από εμάς συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής μας μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα, τα οποία ούτε και εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Για να δώσουν μερικοί κάποια ικανοποιητική λύση, για τον εαυτό τους τουλάχιστον, καταφεύγουν στη μαγεία, στην παραψυχολογία, ή, όχι σπάνια, και στην αναζήτηση βοήθειας από τη θρησκεία. «Έβαλε ο Θεός το χέρι του», «είχα Άγιο», «βρέθηκα κάτω από τη σκέπη της Παναγίας», είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν. 
Τα φαινόμενα αυτά δεν ερμηνεύονται και επιστημονικά, διότι δεν εφαρμόζονται οι δύο σπουδαιότεροι όροι της επιστήμης: 
α) να ισχύουν για κάθε άνθρωπο και 
β) να μπορούν να επαναλαμβάνονται ανά πάσα στιγμή. 

Απεναντίας, αυτά συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο σε ένα άτομο, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και είναι οι συμπτώσεις και στατιστικά τόσο απίθανες, ώστε ακούγονται στην αφήγησή τους απίστευτες, πιο πολύ σαν δημιουργήματα φαντασίας, που μάλλον το χαρακτήρα ενός ανεκδότου θα μπορούσαν να υπογραμμίσουν και τίποτε περισσότερο. 
Τα ατομικά λοιπόν αυτά βιώματα σε καμιά περίπτωση δεν μεταφέρονται σε άλλα άτομα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έζησε ακριβώς το ίδιο βίωμα, ίσως ένα παραπλήσιο μερικές φορές, κι όμως στην ουσία τελείως διαφορετικό. Υπαρξιακά μοιάζουν με τα όνειρα. Κι αν δύο άτομα ονειρευτούν το ίδιο σε περιεχόμενο όνειρο, σε τελική ανάλυση δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτό είναι στην ουσία το ατομικό, το ξεχωριστό και πλουμιστό πάπλωμα της ψυχής του καθενός.
 Αναφέροντας μερικές από αυτές τις προσωπικές μου εμπειρίες στον κλειστό κύκλο συγγενών μου, διαπίστωσα ότι μερικοί απ’ αυτούς, ακόμα και οι γιοι μου, κρυφογελούσαν, σαν να ήθελαν να τονίσουν ότι υπερβάλλω αρκετά, σαν να με λυπούνταν για τις «γεροντίστικες» ιστορίες μου, ακόμα και τότε όταν μια ιστορία αφορούσε και αυτούς τους ίδιους, ή ήταν με άλλα λόγια και δική τους υπόθεση. 
Σ’ αυτούς όμως τελικά οφείλω την απόφαση να συγγράψω αυτό το βιβλίο, και στο σημείο αυτό τους ευχαριστώ που μου έδωσαν το κατάλληλο ερέθισμα.