Η πραγματικότητα
σήμερα είναι ότι, αφενός, αυτά τα αφεντικά του ΝΑΤΟ παρακολουθούν τον κόσμο
τους να πεθαίνει σιγά σιγά, και οι επιλογές τους περιορίζονται όλο και
περισσότερο στη λύση ενός γενικευμένου χάους από το οποίο θα προκύψει,
ελπίζουν, έναν νέο κόσμο που θα μπορούν να κυριαρχήσουν. Έχουν απέναντι τους
αυτό που ονομάζεται τώρα αναδυόμενο κόσμο, δηλαδή το υπόλοιπο της ανθρωπότητας,
το οποίο καθοδηγείται στρατηγικά από τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτές οι δυο χώρες
φαίνονται αποφασισμένες να τελειώσουν με τον κόσμο του πριν και να τα
καταφέρουν απαγορεύοντας τη δυνατότητα κάθε μεγάλης σύρραξης.  

Αυτό σημαίνει ότι η
Ρωσία και η Κίνα θα εργαστούν για να εξουδετερώσουν όλες τις προκλήσεις, οι
οποίες αυξάνονται όλο και περισσότερο και έχουν γίνει σχεδόν καθημερινές.

 Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να τοποθετηθεί η
καταστροφή του ρωσικού Il-20 στη διάρκεια
της ισραηλινο-γαλλικής επίθεσης κατά της Συρίας. Η επίσημη εξήγηση που δίνει η Ρωσία  είναι
ίσως η σωστή, αλλά δεν είναι απολύτως ικανοποιητική. Εν πάση περιπτώσει,
επιτρέπει στη Ρωσία να μην πέσει στην παγίδα μιας πρόκλησης με έναν ελιγμό εκτόνωσης
και να προετοιμάσει μια ασύμμετρη απάντηση που δεν θα μπορούσε να έχει
εφαρμόσει μέχρι τότε. 

Υπάρχουν, ωστόσο,
πολλά ερωτηματικά.

Πράγματι,
γνωρίζουμε ότι το αεροπλάνο Il-20 δεν είναι οποιοδήποτε
αεροπλάνο. Πρόκειται για αναγνωριστικό αεροσκάφος, το οποίο βλέπει
«καθαρά» τα ισραηλινά F-16, για τα οποία η
επίσημη εκδοχή μας λέει ότι είχαν κρυφτεί πίσω του για να ξεφύγουν από την
ανίχνευση της συριακής αεράμυνας. Όλα τα στοιχεία που αφορούσαν τις θέσεις τους,
τον αριθμό και την κατεύθυνση της πτήσης τους πρέπει να είχαν συνεπώς συλλεχτεί
από το l4l-20 και να έχουν μεταδοθεί
αμέσως στο κέντρο διοίκησης του ρωσικού αποσπάσματος στη Συρία. Πολύ πριν να ξεκινήσουν τις βολές του τα F-16, οι Ρώσοι ήδη ήξεραν ότι ήταν εκεί. Με έναν τρόπο ή τον άλλο, οι Ρώσοι πρέπει να είχαν προειδοποιήσει
τους χειριστές του συριακού αντιπυραυλικού συστήματος για την παρουσία του Il-20 ή ίσως οι τελευταίοι είχαν ήδη τα δεδομένα αυτά
αν είχαν συνδεθεί με το ρωσικό κέντρο διοίκησης. 

Περαιτέρω, οι αεροπορικοί στόχοι διαθέτουν μια ταυτότητα friend or foe (IFF, φίλος ή εχθρός). Αν οι F-16 κρύβονταν πίσω από το Il-20, ήταν για να επωφεληθεί από την κάλυψη του αναγνωριστικού σήματος ως φίλος. Δεν είναι σαφές γιατί οι Σύροι θα εκτόξευαν  πύραυλους προς ένα δήθεν αεροπλάνο κρυμμένο
πίσω από φιλικό αεροπλάνο, με κίνδυνο να αγγίξει το τελευταίο.

Ανακοινώνοντας ότι το
Il-20 καταρρίφθηκε κατά λάθος από τη συριακή
αεράμυνα, με τη συνενοχή της Δαμασκού, η Ρωσία εκτονώνει τη πρόκληση και ακύρωσε
τα σχέδια του ΝΑΤΟ, όπως είχε κάνει το 2015 με την Τουρκία γνωρίζοντας ότι ούτε
το Ισραήλ, ούτε η Γαλλία, ούτε οι λύκοι που κρύβονται πίσω από αυτούς, θα
τολμήσουν να αναγνωρίσουν ανοιχτά ότι είναι οι υπεύθυνοι. Ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ρωσία γνωρίζει
ακριβώς ποιος είναι ο ένοχος, και αυτός ο ένοχος γνωρίζει ότι η Ρωσία το
γνωρίζει. 

Τα μέτρα που Θα
ληφθούν από το ρωσικό στρατό θα το πάρουν υπόψη, και τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν θα
μπορέσουν να κάνουν τίποτα γι ‘αυτό: απλώς απελευθέρωσαν λίγο περισσότερο τα
χέρια του Πούτιν, τόσο έξω όσο και στο εσωτερικό. Μια άλλη μικρή νίκη του Κρεμλίνου, το οποίο, με όλες τις άλλες μικρές νίκες
που συσσωρεύτηκαν από την αρχή του πολέμου στη Συρία, συνθλίβουν σιγά σιγά το ατλαντικό στρατόπεδο. Σημειώστε ότι αυτές οι μικρές νίκες είναι όλες του ίδιου τύπου: όλες έγιναν
με την επιστροφή μιας κίνησης του αντιπάλου εναντίον του ιδίου. Όπως και στο τζούντο.

Όσο για τη Γαλλία,
παίζει για άλλη μια φορά τον συνήθη ρόλο της, έναν ρόλο μακελάρη στο μεγάλο
αγγλοσανονιστικό παιχνίδι. Σε αυτά τα
γεγονότα, η Ιστορία θα θυμάται ότι η Γαλλία (και πάλι) και το Ισραήλ (είναι ο
ρόλος του στην περιοχή από πάντα) βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για να προκαλέσουν
την πρόκληση που θα επέτρεπε να βάλει φωτιά στο μπαρούτι. Όλη η τεχνολογική ιδιοφυΐα της, όλα τα ιστορικά
μεγαλεία της και όλος ο τεράστιος πολιτισμός της, περιορίζονται σε ένα μόνο
μικρό πλοίο που εκτοξεύει βλήματα προς ένα κράτος που αιμορραγεί, χτυπημένο από όλους
τους κακοποιούς που έχει η γη στο κόρφο της, και που δοξάζουν με το όνομα τζιχαντιστές.

Η ίδια η φύση της γαλλο-ισραηλινής
επίθεσης αποδείχνει ότι επρόκειτο παρά μόνο για μια απλή και καθαρή
πρόκληση. 

Οι λίγοι γαλλικοί και ισραηλινοί πύραυλοι που
εκτοξεύτηκαν προς τη Λατάκια δεν έχουν κανένα νόημα, ούτε στρατιωτικό ούτε
γεωπολιτικό, και δεν έφερναν κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα για το Ισραήλ, τη
Γαλλία ή οποιοδήποτε από τους άλλους μαφιόζους που έμεναν πίσω, σε επιφυλακή. 

Εάν αυτή η επίθεση ήταν καθαρή πρόκληση, τότε η
πιθανότητα ότι ήταν ένας από τους τέσσερις επιτιθέμενους που κατέρρευσε το
ρωσικό Il-20 γίνεται τεράστια. 

Τέλος πάντων, τραγικό ατύχημα ή εσκεμμένη πράξη, οι συνέπειες αυτού του νέου
επεισοδίου στο συριακό πολέμο δεν θα καθυστερήσουν να εμφανιστούν, ειδικά για το
Ισραήλ, το οποίο η Μόσχα θεωρεί υπεύθυνο για την καταστροφή του αεροπλάνου της.

 Avic  –  Διεθνές Δίκτυο

reseauinternational.net/