Εκδόσεις Ινφογνώμων
10 Σεπτεμβρίου 2018
Νέα έκδοση – «Η καλατσή π’ εγάπεσα» – Τέσσερις νουβέλες στην ποντιακή διάλεκτο
«Η καλατσή π’ εγάπεσα»
Τέσσερις νουβέλες στην ποντιακή διάλεκτο
Σεπτέμβριος 2018
Η απέραντη αγάπη
για την διάλεκτό μας την ποντιακή, είναι η δύναμη που μ’ έκανε να γράψω αυτές
τις ιστορίες.
για την διάλεκτό μας την ποντιακή, είναι η δύναμη που μ’ έκανε να γράψω αυτές
τις ιστορίες.
Νοσταλγώντας τον
γλυκό ήχο της, από το στόμα της γιαγιάς μου (τη καλομάνας ιμ’), θέλησα μ’ αυτόν
τον τρόπο να προσθέσω το δικό μου λιθαράκι για τη διάσωσή της.
γλυκό ήχο της, από το στόμα της γιαγιάς μου (τη καλομάνας ιμ’), θέλησα μ’ αυτόν
τον τρόπο να προσθέσω το δικό μου λιθαράκι για τη διάσωσή της.
Θυμάμαι και
ανατριχιάζω γλυκά όταν η γιαγιά με φώναζε «πουλί μ’», «γιαβρί μ’» αρχίζοντας τα
παραμύθια, και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την μνήμη της.
ανατριχιάζω γλυκά όταν η γιαγιά με φώναζε «πουλί μ’», «γιαβρί μ’» αρχίζοντας τα
παραμύθια, και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την μνήμη της.
Γι’ αυτό και το
αφιερώνω το παρόν σ’ αυτήν και σ’ όλες τις «καλομάνες» της πρώτης γενιάς
προσφύγων, από την γλυκιά πατρίδα τον Πόντο.
αφιερώνω το παρόν σ’ αυτήν και σ’ όλες τις «καλομάνες» της πρώτης γενιάς
προσφύγων, από την γλυκιά πατρίδα τον Πόντο.
Γιώργος
Κωνσταντινίδης
Κωνσταντινίδης
Από το οπισθόφυλλο…
Ενέσπαλλεν η μάρσα το σπόγγισμαν και
ξαν’ νουνίζ’.
ξαν’ νουνίζ’.
«Λένε, άθρωπον με άθρωπον ‘κι ομοιάζ’.
Άμον τη χερί’ μουν τα
δάχτυλα, εποίκεν και τ’ αθρώπ’ς ο θεόν».
Άμον τη χερί’ μουν τα
δάχτυλα, εποίκεν και τ’ αθρώπ’ς ο θεόν».
Ξαν’ τερεί το χέρ’ και σπίγκ’ τα δάχτυλα μούσταν. Έρθαν και ισάγαν’ τ’
ακροδάχτυλα τη Τσόφας. Τερεί ατα
και γελά.
ακροδάχτυλα τη Τσόφας. Τερεί ατα
και γελά.
«Καλά έλε’εν ο κύρη μ’. Μ’ ακούς, ρίζα
μ’, ντο λένε. Τεά τα δάχτυλα ‘κι ομοιάζ’νε τ’ έναν τ’ άλλον. Ποίσον μούσταν το χερόπο σ’ και τέρεν πως έρχουνταν και ισάζ’νε. Αέτσ’ πρέπ’
να ευτάνε και οι αθρώπ’ για να προοδεύ’νε. Να ενούνταν άμον την μούσταν, να δυναμών’νε.
Αέτσ’ πρέπ’ να ευτάμε κ’ εμείς. Μανάχον αέτσ’ επορούμε κι απιδâβαίνουμεν και την κρίσην και όλâ τα ζόρâ. Να είσαι καλά
εκέσ’ π’ ευρίεσαι, πάπα. Σωστά ατά ντο είπες, άμα και οι αθρώπ’ πότε εποίκανε
το σωστόν και θ’ ευτάν’ ατο ατώρα;»…
μ’, ντο λένε. Τεά τα δάχτυλα ‘κι ομοιάζ’νε τ’ έναν τ’ άλλον. Ποίσον μούσταν το χερόπο σ’ και τέρεν πως έρχουνταν και ισάζ’νε. Αέτσ’ πρέπ’
να ευτάνε και οι αθρώπ’ για να προοδεύ’νε. Να ενούνταν άμον την μούσταν, να δυναμών’νε.
Αέτσ’ πρέπ’ να ευτάμε κ’ εμείς. Μανάχον αέτσ’ επορούμε κι απιδâβαίνουμεν και την κρίσην και όλâ τα ζόρâ. Να είσαι καλά
εκέσ’ π’ ευρίεσαι, πάπα. Σωστά ατά ντο είπες, άμα και οι αθρώπ’ πότε εποίκανε
το σωστόν και θ’ ευτάν’ ατο ατώρα;»…
Σταματά το νούνιγμαν και λέει ατέ ατέν.
«Πολλά φιλοσοφώ ατώρα τελευταία και η
δουλεία ξαν οπίσ’ επήεν. Ας αρχινώ ξαν’ το σπόγγισμαν. Υείαν κ’ ευλοΐαν να
έχομεν και τ’ άλλα όλâ έρχουνταν».
δουλεία ξαν οπίσ’ επήεν. Ας αρχινώ ξαν’ το σπόγγισμαν. Υείαν κ’ ευλοΐαν να
έχομεν και τ’ άλλα όλâ έρχουνταν».
Τίτλος:
«Η καλατσή π’ εγάπεσα»
Τέσσερις νουβέλες στην ποντιακή
διάλεκτο
διάλεκτο
Συγγραφέας:
Εκδότης: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
Φιλελλήνων 14,
10557 Αθήνα
Τ 2103316036
Φ 2103250421
Σελ.: 218
ISBN: 978-618-5219-44-4
Κωδ.: 86979Μ20
Τιμή: 15 €