Ήδη στην τουρκική κοινωνία παρατηρούνται συμπεριφορές παρόμοιες μ’ εκείνες όσων έκαιγαν ιταλικά προϊόντα όταν ο Ντ’ Αλέμα αντιστάθηκε για 66 ημέρες και φιλοξένησε στη Ρώμη τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλάχ Οτζαλάν, τότε που οι ΗΠΑ ήταν στο πλευρό της Τουρκίας και συνέβαλαν καθοριστικά στη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη.
Κυκλοφορούν κατά δεκάδες βίντεο με εξαγριωμένους Τούρκους να σφυροκοπούν τηλέφωνα αμερικανικής κατασκευής (i-phone), να ρίχνουν coca cola στη λεκάνη της τουαλέτας, δεκάδες κείμενα αθρογράφων φίλα προσκείμενων στον Ερντογάν προσπαθούν να παρουσιάσουν την όλη υπόθεση ως μια ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Τουρκίας και του ίδιου του Ερντογάν, έχοντας ως στόχο να αναζωπυρώσουν ένα ιδιότυπο αντιιμπεριαλιστικό σύνδρομο που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία, η οποία θεωρεί ότι νίκησε δύο φορές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της κακής Δύσης των απίστων, μια φορά στα Δαρδανέλια και μια το 1919-1922, όταν «πέταξε έξω από την Τουρκία Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες».
Ως έναν νέο «απελευθερωτικό πόλεμο» παρουσιάζει ο Ερντογάν αυτά που συμβαίνουν με τις ΗΠΑ, και καλεί το λαό και τον επιχειρηματικό κόσμο «να αντισταθεί, για να νικήσει για τρίτη φορά την κακή ιμπεριαλιστική Δύση».
Αυτή είναι η κατάσταση. Από τη μια ένας Τραμπ που δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία, που είναι ευνοημένη από την υποστήριξη που της παρείχαν οι ΗΠΑ επί δεκαετίες, οφείλει να απελευθερώσει αμέσως και χωρίς όρους τον Μπράνσον, και από την άλλη ένας Ερντογάν που παρουσιάζει τις ΗΠΑ περίπου ως τη μεταμόρφωση του ιμπεριαλιστικού τέρατος!
Δηλαδή ο ορισμός του αδιεξόδου, ένα αδιέξοδο με σοβαρότατες γεωπολιτικές πτυχές που ενδιαφέρουν τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την ΕΕ, που έχουν δείξει ευνοϊκό προς την Τουρκία ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει ΚΑΙ εξαιτίας της παραπάνω κρίσης, πτυχές που σαφώς αγγίζουν την Κύπρο και την Ελλάδα.