Μία ακόμα μεγάλη ταξιδιάρικη νύχτα φτάνει στο πέρας της. Καί η νύχτα, αλλά καί το εναέριο ταξίδι. Ένα τελευταίο φρέσκο καφεδάκι καθώς ξεκινά η κάθοδος εκεί στα μεγάλη ύψη, προσφέρει πάντα μία μικρή ενεργειακή τόνωση· είναι μια μικρή γλυκιά συνήθεια κι αυτή μέσα στη ρουτίνα των ταξιδιών. Αυτό το κυπελάκι καφέ, του σχεδόν πάντα στο αεροπλάνο άχαρου σε γεύση, είτε λειτουργεί αληθινά είτε ως placebo, το ρόλο του πάντως τον επιτελεί καλά · ενεργοποιεί τα αποθέματα ζωτικής ενέργειας που έχουν απομείνει από τα απανωτά αεροπορικά ξενύχτια.

Καθώς ακούς τον γνώριμο και χαρακτηριστικό ελαφρο-βουητό ήχο των κινητήρων να “ξεκουρδίζουν” – όπως λέμε στην αεροπορική jargon όταν πέφτουν οι στροφές και η ισχύς τους στο ρελαντί (idle) – επιτρέποντας στο αεροσκάφος να αξιοποιήσει αεροδυναμικά τη βαρύτητά του για να αρχίσει να κατεβαίνει, εκείνη η συνοδευτική γουλιά τού “αεροπλανίσιου” καφέ έχει τη δική της μικρή μα αγαπημένη σημειολογική αξία: Φτάνεις!

Έχει ήδη αρχίσει να χαράζει το φως στον ανατολικό ορίζοντα. Φως αχνό αλλά συνάμα λαμπερό. Η οπτική επαφή μαζί του σε αυτά τα ύψη δεν περιορίζεται από τη σκόνη και την υγρασία, όπως συμβαίνει στα χαμηλά στρώματα της ατμόσφαιρας· γι αυτό και συνήθως είναι πιο λαμπερός.
Καθώς το ύψος μας προοδευτικά μειώνεται, αμιγώς γεωμετρικής φύσεως συσχετισμοί βραδύνουν στον εναέριο παρατηρητή την επικείμενη ανατολή τού ηλίου. Κατερχόμενος, η πρόοδος του ξημερώματος σταματά.
.

Ο άνθρωπος έχει μια εγγενή υποσυνείδητη επιθυμία να ανήκει κάπου, σε κάποιο περιβάλλον∙ κοινωνικό τε και φυσικό. Έτσι, όταν επιστρέφεις στη βάση σου, η τελική προσέγγιση ευθυγράμμισης για προσγείωση έχει την ακόμα πιο ιδιαίτερη γοητεία της. Η προοδευτική σύγκλιση του επιπέδου κίνησης του αεροπλάνου με αυτό της επιφάνειας της γης καθώς το πλοηγείς, εγείρει και απελευθερώνει ένα αρχέγονο αίσθημα παλιννόστησης. Ένα λεπτής υφής, ήσυχο μα ζωογονητικό αίσθημα που δεν το ελέγχεις ο ίδιος· απλά το διαπιστώνεις βιωτικά να αναδύεται και να σε κατακλύζει με έναν ήπιο και γλυκά ισορροπημένο ρυθμό, χωρίς όμως να σε κυριεύει. Είναι αυτό που λέμε : τόσο, όσο!

Στη φάση αυτή, είναι φορές που οι συγκυρίες τοπογραφίας, καιρικών φαινομένων, φωτός, ακόμα και τής ειδικής σου ψυχολογίας, απογειώνουν το αίσθημα αυτό. Ο άνθρωπος, στη πορεία πολλών εκατομμυρίων χρόνων εξέλιξής του έχει μέσα του χαραγμένο τον ψυχολογικό χάρτη αυτής τής μακράς διαδρομής και τής διαδραστικής του σχέσης με το πλανητικό φυσικό περιβάλλον. Όση φυσική αποξένωση και αν βιώνει πια από αυτό ζώντας μέσα στα συνθετικά περιβάλλοντα αστικής και τεχνολογικής ζωής, οι ασυνείδητοι αρχέγονοι δεσμοί του με το επίγειο φυσικό περιβάλλον είναι πάντα παρόντες βαθιά μέσα του, συνυφαίνοντας το ιστορικό του σήμερα με το αποτύπωμα αυτής τής μακράς επίγειας διαδρομής.
.

Ναι, κάποιες φορές οι εξωτερικές συγκυρίες προσφέρουν ισχυρή δυναμική, ποιοτική και ποσοτική, στο αίσθημα τής παλιννόστησης. Όπως σήμερα το πρωί. Δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα θα ήταν αλλιώς· και πάλι όμορφα αλλά κάπως πιο συνηθισμένα. Δέκα λεπτά αργότερα, και τα χρώματα θα είχαν ήδη ξεθωριάσει.
.
.
Αν ήταν και επιστροφή στην πατρίδα, θα ήταν βέβαια όλα πολύ πιο αισθαντικά! Δυστυχώς όμως δεν είναι και, αυτό θα παραμένει πάντα ένας μικρός καημός. Αν και κατά μία διαφορετική, αληθινή και αυτή, προσέγγιση, μια μικρή σχέση υπάρχει με την έννοια πατρίδα. Είναι κι αυτή εδώ μία από τις «παλιές πατρίδες».
Λίγο πιο πέρα σε εκείνα τα παράλια τού Εύξεινου Πόντου, δύο γενιές πίσω, οι παππούδες είχαν εκεί το σπιτικό και το βιός τους. Η Ιστορία όμως έριξε μία δυνατή ζαριά που ανακατεύθυνε τη ροή της∙ όπως σταθερά κάνει και θα κάνει με τον τρόπο της για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Εκείνοι οι άνθρωποι, αν και με πολύ πόνο, το άντεξαν. Εμείς πάλι, συμφιλιωθήκαμε με την Ιστορία και τη δύναμη που έχει να επιβάλλει πράγματα. Και καλά κάναμε∙ κανένας αλυτρωτισμός δεν εκφράζεται εδώ. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, γνωρίζουμε να διαβάζουμε και πώς να αναγιγνώσκουμε νοηματικά την Ιστορία.

Διότι η ζωή και η Ιστορία προχωράνε πάντα προς τα εμπρός, ανεξαρτήτως του ότι συνήθως τις κατανοούμε κοιτώντας και αξιολογώντας τες προς τα πίσω. Όσοι τέλος πάντων μπαίνουν σε αυτή τη διεργασία κατανόησης. Μιας και πολλοί, παρόλο που συντελούν ασύνειδα στη γραφή της Ιστορίας, δεν θα καταλάβουν ποτέ τους τίποτα, εγκλωβίζοντάς τη ζωή τους σε ένα μόνιμο και άχρονο αυτιστικό τώρα.

“You are cleared to land on runway 05”
Οι στοχασμοί διακόπτονται∙ απαιτείται συγκέντρωση. Προσγειωνόμαστε.