Nasser Kandil

Το να περιγράψεις τη
συμπεριφορά της κυβέρνησης των ΗΠΑ θα μπορούσε να συνοψιστεί σε κατάσταση «συγχυσμένης
νευρικότητας» ακόμη πιο αξιοσημείωτη από τη διακινούμενη διάθεση, την ασυνέπεια
ή τη σύγχυση που θα χαρακτήριζαν τη συμπεριφορά του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος
τελικά εμφανίζεται ως “ο πιο ισορροπημένος” των πολιτικών υπεύθυνων
λήψης αποφάσεων στο κόρφο της σημερινής ηγετικής ομάδας στην Ουάσινγκτον.

Πράγματι, κατά τη
διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, είχε σημάνει το τέλος της Αμερικής
ως υπερδύναμη και παγκόσμιο χωροφύλακα, για να καλέσει για την ανοικοδόμηση μιας
κατεστραμμένης Αμερικής, σύμφωνα με τη δική του περιγραφή, και για την ανάσταση
της ” Μεγάλης Αμερικής ” όπως την αντιλαμβανόταν. Αλλά γρήγορα υποχώρησε υπό την πίεση των
στρατιωτικών και ασφαλιστικών θεσμών.

Έτσι, εμποδίστηκε
να συνάψει μια συνολική συμφωνία με τη Μόσχα, για την οποία είχε συνηγορήσει,
ακόμα και όταν πήγε στο Ελσίνκι με την ιδέα να αλλάξει τις διεθνείς ισορροπίες
μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, έπρεπε να υποστεί όλα τα είδη των ύποπτων
επιθέσεων που οδήγησαν στο πάγωμα των αποτελεσμάτων της συνάντησής του με τον πρόεδρο
Βλαντιμίρ Πούτιν.

Και συνολικά, η
Ουάσινγκτον δεν έχει επιτύχει καμία σοβαρή πρόοδο σε κανένα από τα
σημαντικότερα θέματα της τωρινής εποχής:

·         Σε αντίθεση με όσα πρότεινε ο Ντόναλντ Τραμπ, το
ζήτημα των πυρηνικών όπλων στη Βόρεια Κορέα δεν έχει επιλυθεί, όπως παραδέχεται
ο ίδιος ο Mike Pompeo, ο υπουργός εξωτερικών του που είναι αρμόδιος για
τη διαπραγμάτευση.

·         Η αντιπαράθεση με το Ιράν έκανε τον Ντόναλντ Τραμπ να
χάσει τον μπούσουλα του δεδομένου ότι η κλιμάκωση και η επιβολή όλο και πιο
αυστηρών κυρώσεων κατ ‘ανάγκην να οδηγήσουν σε ένα πόλεμο των στενών, των
ναυτικών δρόμων και των πετρελαιοφόρων, όπως κατέστη σαφές αυτές τις τελευταίες
μέρες, ο οποίος πόλεμος θα πυρπολήσει τις αγορές
πετρελαίου και φυσικού αερίου, και θα παρασύρει τον κόσμο στο άγνωστο με
κοινωνικές διαταραχές και διαταραχές ασφαλείας από τις οποίες δεν θα
απαλλαχθούν οι μεγάλες δυνάμεις.

·         Όσον αφορά τη Παλαιστίνη, η “συμφωνία του
αιώνα” δυσκολεύεται να γεννηθεί. Μια καισαρική τομή
είναι αδύνατη σε απουσία ενός Παλαιστίνιου συνεργάτη ο οποίος θα καταδικαζόταν
σε θάνατο από τον παλαιστινιακό λαό και την Αντίστασή του, ενώ οι προσπάθειες
ανάνηψης αντιμετωπίζουν την αδυναμία των Αράβων εταίρων της Ουάσιγκτον και του
Τελ Αβίβ να δηλώσουν ανοιχτά την προσήλωσή τους σε ένα τέτοιο συμβιβασμό που θα
εγκαταλείψει την Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ, το δικαίωμα της επιστροφής των
Παλαιστινίων και θα περιόριζε το παλαιστινιακό κράτος μόνο στο έδαφος της
Γάζας.

·         Οι συριακή, ιρακινή, λιβανέζικη και υεμενητική
υποθέσεις καταγράφουν σωρευτικές αποτυχίες για την Αμερική και, παρά τις
δυσκολίες, ο Άξονας της Αντίστασης κρατά τα χαρτιά του παιχνιδιού, η τελευταία αποτυχία καταγράφηκε στη Σύνοδο Κορυφής
του Ελσίνκι, όπου φάνηκε καθαρά ο βαθμός προσκόλλησης της Ρωσίας στη σχέση της
με το Ιράν. Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί έχασαν τα στοιχήματα τους, ενώ οι δύο πιο σημαντικοί περιφερειακοί σύμμαχοι
της Ουάσιγκτον αντιμετωπίζουν δύο προκλήσεις διόλου αξιοζήλευτες: το Ισραήλ ενώπιον
της Γάζας, η Σαουδική Αραβία ενώπιον της Υεμένης.

Αυτό το κλίμα
αποτυχίας δημιουργεί τα δικά του αποτελέσματα στις τεντομένες και πολιτικά
διστακτικές περιοχές. Τις ωθεί να
στραφούν προς την κατεύθυνση των αντιθέτων ρευμάτων με την Ουάσιγκτον, ενώ τα
ρεύματα που ήδη αντιτίθενται στην Ουάσιγκτον περνάνε από την άμυνα στην
επίθεση. Αυτό αποδείκνυε το Πακιστάν ενώπιον των
αποτελεσμάτων όλων των συγκρούσεων που διεξήγαγε η Ουάσιγκτον στην περιοχή:

·         Οι εκλογές κερδίστηκαν από εκείνο που απέρριψε την
πρόσκληση της σαουδαμερικανικής πλευράς να συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της
Υεμένης και όχι από εκείνο που έκανε εκστρατεία για αυτή τη συμμετοχή.

·         Οι εκλογές κερδίστηκαν από εκείνο που κάλεσε πολύ
νωρίς για την περιφερειακή σινο-ρωσο-ιρανική συνεργασία, και όχι εκείνος που επέμενε
να ακολουθήσει υποτακτικά τους δρόμους που σχεδιάστηκαν από την Ουάσινγκτον.

Και είναι γιατί το
Πακιστάν είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσουλμανικά κράτη και πυρηνικό κράτος,
που η απώλεια του είναι ένα άλλο πλήγμα για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ήδη κτυπημένη
από διαδοχικά χτυπήματα στο βαθμό  να
χάσει την ισορροπία της.

Όσον αφορά την
απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Βενεζουέλας, δεν χρειαζόμαστε τα δακτυλικά αποτυπώματα
των εγκληματιών για να κατηγορήσουμε την Ουάσιγκτον, σημειώνοντας παρεμπίπτοντος
ότι αν οι Αμερικανοί είχαν ποτέ την ελπίδα να πάρουν τη Βενεζουέλα μέσω της
κάλπης, θα δεν θα χρησιμοποιούσαν τη δολοφονία, οι πολιτικές και προεδρικές δολοφονίες είναι μια πολύ γνωστή και ευρέως
τεκμηριωμένη αμερικανική τεχνική.

Αλλά η επιτυχία όπως
και η αποτυχία αυτής της απόπειρας θα ανοίξουν την πόρτα σε μια μεγάλη
αντιπαράθεση στη Λατινική Αμερική. Εκείνοι που
αποκλείουν το ενδεχόμενο ενός ξεκινήματος ανατροπής των ντόμινο όπου
κυβερνήσεις συμμετέχουν στην απόπειρα αυτή, για λογαριασμό του Αμερικανού
προστάτη, θα έκαναν λάθος εκτίμηση.

Και αυτό μας φέρνει
σε αυτό που δήλωσε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, όταν περιέγραφε
την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας: « Όταν οι μεγάλες αυτοκρατορίες
συσσωρεύουν τις αιτίες της πτώσης τους, δεν σας προειδοποιούν ότι θα πέσουν, πέφτουν
χωρίς προειδοποίηση, όπως οι σεισμοί και οι πλημμύρες! ». 

Τέτοια είναι η
περίπτωση της Αμερικής σήμερα.

Νασέρ Καντίλ

Μετάφραση από τα
Αραβικά από τον  Mouna Alno-Nakhal

 Πηγή: Les points sur les « i » / Top News Nasser Kandil

http://topnews-nasserkandil.com/final/Full_Article.php?id=8733

reseauinternational